Een nog verlaat verhaal uit Cuba, had ik geschreven en opgeslagen maar vervolgens kon ie em niet uploaden, nu wel.

We zitten nu in Trinidad, een mooie koloniale stad die hier en daar een beetje aanvoelt als openluchtmuseum vanwege alle toeristen en het weinige Cubaanse leven dat we hier zien. Maar we slapen in een waanzinnige balzaal (in zo'n koloniaal huis) en dit is een goede plek om leuke tripjes te ondernemen, dus we blijven hier nog wel even hangen.

Cuba is mooi en leuk tot nog toe. Het is niet een land van veel uitzinnig mooie-sightseeing-dingen, en als je dat wel verwacht (zoals J. een beetje deed) kan het tegenvallen, MAAR;

Cuba heeft een ontzettend aardige, vriendelijke, grappige en relaxte bevolking. Aan verleden en cultuur ontbreekt het ook niet. Omringd door vele witte stranden en een turquase zee. Tel daar nog een communistisch systeem geleidt door 'el commandante' bij op en je hebt enorm fascinerend land en maatschappij.

Om iets van die maatschappij helder te maken het volgende verhaal;

Een straat met mooie koloniale gevels. In de rechterhoek van de straat waar we tegenaan kijken zien we een ijssalon. Van de staat, zoals bijna alle restaurants en bedrijven. Het is een grote ruimte die doet denken aan een enorme badkamer door de tegels op de vloer en tot halverwege de muur. TL-buizen aan het plafond en verspreid staan er 14 tafels met elk 4 stoelen. Er is ruimte voor meer tafels, maar ze staan er niet. Het meubilair lijkt weggehaald bij een friettent op de camping in Harskamp. Bijna alle stoelen die aan de tafels 'vastzitten' zijn bezet. 6 obers in zwarte broek en wit overhemd bij het barretje, 1 staat er buiten bij de deur. Alle klanten hebben een wit diep bord voor hun neus met hierin een hoopje roze ijs. Ze brengen de substantie naar hun mond met een grote eetlepel.

Aan de linkerkant van deze ijssalon nog een ijssalon. Kleiner en zeer waarschijnlijk niet van de staat. In deze salon staan in verhouding meer tafels. Ook TL-buizen en ook meubilair van de camping, maar dan van de camping uit Noordwijk, de stoelen staan los van de tafels. Hier 2 obers in zwart/wit en ook 1 bij de deur. Deze klanten eten uit een glazen ijsschaaltje, met een ijslepeltje. De keuzemogelijkheden zijn hier groter; naast het roze ijs kan je hier ook bruin chocoladeijs krijgen. De ijsjes worden geserveerd met een ijskoekje dat rechtop in de bolletjes staat. De prijs is ook verschillend; dit ijs is anderhalf keer zo duur als in de salon ernaast.

Buiten aan de linkerkant van deze duurdere salon staat een flinke rij. Als je goed kijkt zijn het er 2; een kleine voor de dure ijssalon, een veel grotere voor de goedkopere. Telkens als er in 1 van de 2 salons een tafel klaar is met het ijsje wordt er door de 'deurober' geroepen hoeveel mensen er naar binnen kunnen. De rij schuift op.

Er zijn niet alleen rijen voor de ijssalon, ook voor de 'quesopizza'-stalletjes, banken, kledingwinkels en 'warenhuizen' staan de Cubanen rustig te wachten.

De Heilige Bijbel Lonely Planet schrijft een aantal keer dat je best in deze restaurantjes kan gaan eten, een stuk goedkoper dan de de duurdere toeristen-restaurants. Wij hebben er moeite mee; wij kunnen die toeristenrestaurants prima betalen en we voelen ons erg bezwaard om in de rij te gaan staan en op deze manier een plekje voor een Cubaan 'bezet' te houden of weg te nemen (aangezien het voedsel vaak voor het einde van de dag is uitverkocht).

We houden hiermee de aparte werelden (die van de toeristen en die van de Cubanen) in stand. Die 2 werelden worden gescheiden door toeristentaxis en bussen, restaurants en zelfs een 'eigen' munteenheid. Het lukt ons gelukkig regelmatig om wel in deze Cubaanse wereld te verkeren (door te slapen in Casa Particulares, wel die lokale taxi te nemen, etc). De Cubanen werken hier graag aan mee; buiten dat ze in verhouding meer zullen verdienen aan ons, vinden ze het zichtbaar leuk om buitenlanders te spreken. In deze gesprekken (wat ben ik blij met mijn cursus Spaans afgelopen jaar!) wordt soms pijnlijk duidelijk hoe El Commandante en zijn broer ALLES controleren. Van huizen tot waar je werkt. De universiteit is hier (zo goed als) gratis, maar de advocaat en de dierenarts die we gesproken hebben hebben een kleine kans dat ze ook daadwerkelijk zullen werken als advocaat en dierenarts. Buiten dat er weinig werk in is, heb je dikke kans dat glazen wassen meer verdient.

Dagelijks praten we over deze systemen, vragen we ons af waarom er niet 4 tafels bij worden geplaatst in zo'n goedkopere ijssalon (er zijn immers genoeg obers). En vinden die Cubanen het allemaal maar ok? Zijn ze niet anders gewend? Of is het te warm om hier mee bezig te zijn en steken ze hun energie liever in het onderhouden van hun sociale contacten?

We vinden het allemaal maar mateloos fascinerend.

Als het goed is zijn ook de 1e foto's te zien, joezee!

Internet is hier verre van zelfsprekend dus het zal wel weer even een aantal dagen duren voordat ik weer van me laat horen.

Ciao!