Er is een einddatum. Sinds maanden ben ik me weer bewust van tijd.

Mijn reis duurt opeens nog maar weken.

Het is nacht en de wind is fors. De grote oneindige zee, tientallen meters onder mij, wordt donkergrijs. Geen horizon meer te zien. Een ronkende motor in mijn oor. Ik vraag me af of het regen is dat in mijn gezicht belandt. Of dat het zeewater is dat door de wind in mn gezicht geblazen wordt.

Ik proef.

Regen. Of miezer.

Hoe je het wil noemen.

Vanuit ergens diep binnen in vormt zich een lawine. Een tyfoon. Het drukt zich een weg naar buiten. En daar sta ik dan, alleen op het groene dek. In het donkergrijs. Het is teveel. Alles is teveel. Maar waarom in godsnaam! Ik voelde me best. Had zin om Korea te gaan ontdekken.

Korea!

Dat is toch waanzinnig?

Korea mag van mij momenteel even exploderen.

Ik blijf wel op m'n grote ronkende boot. In het donkergrijs.

Ik wacht. Tot de tyfoon voorbij is geraasd, tot de lawine van teveel tot stilstand komt. Het duurt lang, maar het stopt. Dan is er de ruimte om te denken. En er is ook het besef wat me zo dwars zit. Ik ben al 9 maanden bezig met iets heel heftigs. Reizen gaat me makkelijk af, ik heb geen problemen, snap snel hoe dingen werken, etc. Maar elke dag zie ik nieuwe dingen. Elk land is weer wennen, geen vaste plek, etc. Ik ben een beetje moe aan het worden. Vooral omdat ik maar op blijf nemen. Waar ik voor de reis altijd riep dat ik rechtsomkeert zou maken als ik in een staat van “heel-leuk-die-ossenkar-maar-nu-wil-ik-een-snickers” zou komen. Dat ik niet meer verwondert zou zijn om (ook) de kleine mooie dingen die zo anders zijn. Het tegendeel is nu aan de hand. Alles komt binnen, alle zintuigen staan open. Ik doe er niks tegen, het gebeurt. Vooral sinds de eerste 2 weken China waarin elke cel zich volgezogen heeft, kan er niet veel meer bij. Terwijl dat toch gebeurd.

In dat donkergrijze weer, op dat groen dek, valt het kwartje. Ik besluit, hoe moeilijk ik dat ook vind, om van Zuid Korea mijn laatste 'verre' bestemming te maken. De Filipijnen moeten maar even wachten.

De zee omhelst me, de wind slaat in mijn gezicht.

Ik heb ruimte om te denken. Zuid Korea is te overzien. Ik wil daarvan genieten. En dan maar naar Barcelona. Want naar huis wil ik nog niet, maar reizen naar verre-weg-landjes ook niet.

Barcelona zit er mooi tussen in.

Het werd een lange nacht.

Nadat ik keihard heb meegezongen met Kelis, Skunk Anansie en Lady Gaga, ga ik naar bed.

Een korte nacht van slaap. Maar eindelijk weer eens rustig, goed en diep.

De komende 12 dagen ga ik me nog even volvreten met bimbimbap.

Vanaf de 25e aan de tapas.

En vanaf 20 juni met een kort boodschappenlijstje naar de AH.

Brood

Boter

Oude kaas (old Amsterdam)

Een Nederlandse bruine boterham, met boter en een aantal plakken Nederlandse kaas (of brokken, want hij moet zo oud zijn dat ie niet meer te kaasschaven is).

God, ik kan daar nu al voorpret over hebben.

Die bootreis van China naar Zuid Korea was alweer een aantal dagen geleden.

Nu in Zuid Korea wat een heel raar land is met hele rare mensen. Voor mij niet een land om verliefd op te worden, maar na 3 dagen regen schijnt de zon volop. Ik zie prachtige rare dingen, ontmoet een paar rare mensen en eet de hele dag raar eten.

Beter kan toch eigenlijk niet?

Nouja, vooruit, die Nederlandse boterham met Nederlandse kaas zou 't...

Ach... Bijna.

Bijna.