Ik ben bestolen. Wie had dat gedacht. In Hong Kong.

Door Hong Kong.

Het is niet de eerste keer dat een plek zich een flink stuk van mijn hart toeeigend.

Maar het is niet erg. Mijn hart groeit snel weer aan.

Hong Kong is... wauw... En laat zich maar moeilijk beschrijven.

Dus.

Doe toch maar een poging.

OK.

Maar waar zal ik eens beginnen...

Bij de liftknopjes, waarom ook niet. Bijna alle liftknopjes in Hong Kong worden anti-bacterieel gereinigd. Zeker 8 keer per dag. Er staat dan ook vaak een bordje bij dat dit gedaan wordt. Maar ook de straten, vloeren, alles wordt veel en vaak schoongemaakt. Door schoonmakers met rieten mandjes, witte handschoenen, mondkapjes en in uniform. Als je niet het IQ hebt om in 1 van de wolkenkrabbers achter een bureau te zitten, kan je altijd nog schoonmaker worden. Want er zijn nogal wat gebouwen, vloeren, straten en liftknopjes zijn, dus er zijn ook heel veel mensen nodig om dit schoon te houden. Ik ben hondsnieuwsgierig naar de cijfers...

En vies wordt je er uiteindelijk niet van, want buiten dat dingen, zoals bijvoorbeeld liftknopjes, in een korte tijd maar een beetje vies kunnen worden is het zwaar verboden om dingen buiten een prullenbak te gooien. Ook kauwgom. Er mag in geen enkele openbare ruimte gerookt worden. In Nederland betekent een openbare ruimte bijvoorbeeld een bibliotheek, in Hong Kong betekent een openbare ruimte ook een taxi, park, metro, bushalte, het dek van de ferry, portalen, etc. Op straat mag je dan nog net wel roken (wel ver buiten de bushalte) en dient het liefst gedaan te worden bij een prullenbak met ingebouwde asbak.

Maar het zijn ook de metro's die (bijna) altijd rijden. Elke 7 minuten,. Of elke 5. Of elke 2, op de centrale lijn in spitsuur. En ze zijn altijd 'op tijd', goedkoop, en schoon. Lichtpanelen in de metro geven aan welke kant je op rijdt, welk station de volgende is, waar je kan overstappen en etc. Mocht je slechte ogen hebben is er ook nog die enorm aardige mevrouw die voor heel het metro systeem in Chinees/Kantonees en Engels het lichtpaneel heeft ingesproken. En ze vertelt er ook nog bij aan welke kant de deuren opengaan. Altijd handig.

Mocht de metro niet precies gaan daar waar je heen wilt dan zijn er nog de ferry's die ook overal, op tijd, snel en goedkoop varen. Mocht dat ook nog niet helpen, dan zijn er nog de dubbeldeck- en minibussen.

Tenslotte zal je misschien nog een stukje moeten of willen lopen. Maar daar is ook over nagedacht; overal zijn wandeltunnels en loopbruggen zodat je nooit voor een stoplicht hoeft te wachten. In Central is er zelfs een volledig 'stratencomplex' van voetgangers-bruggen aangelegd zodat je letterlijk (ik heb het geprobeerd) vanaf de ene naar de andere kant van Central kan lopen zonder ook maar 1 straat over te hoeven steken, of uberhaupt op straat hoeft te lopen. En aangezien dit allemaal overdekt is word je nooit nat, mocht het regenen.

Maar je kan ook besluiten om door de malls te lopen ipv over de voetgangersbruggen. Er zijn zeg maar heel wat kantoren in Hongkong, en dan wat huizen, de rest is mall. Enorme gigantische aan elkaar geschakelde complexen met ALLE merken. De duurste aan de buitenkant met heel indrukwekkende gevels en in de avonduren een rij wachtende mensen voor de deur die naar binnen willen. Maar aangezien het een dure zaak is mogen er maar een paar tegelijk naar binnen.

De malls zijn zo groot (en 'gesloten' door het ontbreken van ramen) dat zelfs ik mn orientatie dan wel es kwijtraak. Maar geen paniek. Er is altijd wel een meneer of mevrouwtje in de buurt in keurig uniform die als taak heeft het toezicht houden en helpen van klanten. Je gaat naar zo'n vrouwtje toe (als zij al niet op jou is afgekomen doordat je een beetje verdwaasd om je heen zit te kijken) en vraagt waar je heen moet. Zeer vriendelijk, bondig, helder en in het Engels word je verteld waar je heen moet. Nee, eigenlijk is het anders. Dat vrouwtje pakt je bij je arm, loodst je de verdieping door. Bij de roltrap vertelt ze naar welke verdieping je moet en waar je dan heen moet. Vervolgens 'zet' ze je op de roltrap en terwijl jij naar boven glijdt, staat mevrouw vriendelijk te lachen en te zwaaien (dit is echt waar). Omdat ik hier zo enorm blij van werd heb ik er maar een sport van gemaakt om elke keer maar weer een vraag te verzinnen (Waar kan je zitten zodat ik de wifi kan gebruiken? Waar vind ik de H&M? Of het gratis en schone publiek toilet? Heeft u ook een mannen-Zara? ) om maar naar de roltrap te worden gebracht en uitgezwaaid te worden. Het moet onderdeel van opleiding en protocool zijn, want als ik een roltrap nodig had (in de meeste gevallen) dan werd er gezwaaid.

Dit zelfde systeem is er op het vliegveld, waar je ook een toeristenbureau hebt waar een dame en heer (uiteraard in pak) in een lege ruimte in Londens Engels informatie staan te verstrekken. Gebruik makend van hun Ipad die ze razendsnel bedienen (en het enige 'ding' in de ruimte buiten een tafel en een paar stoelen). Je krijgt een gratis kaart mee met ALLES erop en eraan en blij en zeker stap je de bruisende stad in. Want dat heb ik nog niet genoemd; er hangt een energie in Hong Kong die niet op te schrijven is en zeer slecht vast te leggen op foto. Het zijn de mensen. Zo aardig, rustig, energiek, recht op het doel af, keurig en in voor een goede grap.

En dan zijn er nog de gigantische parken, MIDDEN in Hong Kong. Met watervallen, bloementuinen, vijvers met gigantische vissen en complete 'vogelkooien' (die doen denken aan Burgers Bush) vol met prachtige tropische vogels, die gewoon vrij om je oren vliegen. Gratis, uiteraard.

Of de (gratis) lichtshow op/van/door de prachtige wolkenkrabbers die je ziet aan de andere kant van het water. Op muziek worden gebouwen verlicht alsof het een waterorgel betreft. Elke dag, stipt om 20.00 uur.

En met een paar minuten varen met de ferry zit je op 1 van de vele 'outlaying islands'. In een dorp op een prachtig groen eiland met waanzinnige stranden. Kleine heldere bordjes vertellen je waar de wandelroutes zijn door groene serene natuur. Een paar dagen op dit eiland geslapen bij couchsurfer Adrian en vervolgens naar couchsurfer Ana. Die laatste woont in Central in een gigantisch luxe gebouw.

En dan ben ik nog lang niet klaar. Want er zijn ook nog de oude tempels, de visjes-in-plastic-zakjes-markt, het gewone leven, de musea, etc...

Na 8 dagen met moeite afscheid genomen en de trein genomen richting vasteland China. Tijdens mijn korte wandeling naar de metro besloot ik dat ik er weer een plek bij heb op mijn lijst 'waar-zou-ik-kunnen-wonen'. Beter nog; ik wil er wonen. Niet nu, wees gerust, maar ooit kom ik terug en ga ik zo'n appartementje in zo'n groot luxe gebouw huren. En het makkelijke fijne mooie enerverende leven in Hong Kong beleven.

In de trein naar de grens was het druk. Ik stond naar buiten te kijken toen een man na een paar minuten in zijn beste Engels en met een enorme vriendelijke lach op zijn gezicht vroeg of ik wilde zitten. Toen ik bedankte hield hij aan. Ik ging zitten. Hij vroeg of ik Hong Kong leuk had gevonden, dat het laat was om mij welkom te heten in Hong Kong (ik was immers op weg naar China), maar dat hij dat toch maar deed. Welkom.

De brok in mijn keel ziet hij niet. Hij heeft al helemaal niet door dat hij de veroorzaker is van die brok.Hij is gewoon aardig. Net als al die andere Hong Kongers.