Het afscheid van Hongkong bijna een maand geleden was een lastige, maar zodra ik de grens overstak naar China, kwam er een bijzonder gevoel voor in de plaats. Herkenbaarheid, bijna een gevoel van thuiskomen. Mijn geliefde China, daar ben ik weer.

Na een pittige nachttrein (zittend op een hardseat met alle lampen aan, spugende, luidruchtige Chinezen, tassen en etcetera) aangekomen in Yongding. Het is een stukje platteland-China. Deze regio is vooral bekend vanwege het Hakka-volk dat hier woont. Nog bekender zijn hun huizen, de 'tulou'. Enkele eeuwen geleden vond er een gigantische migratie plaats door het Hakka-volk. Vanuit het noorden en westen van China verhuisden duizenden Hakka's naar een nieuwe plek (rond het huidige Yongding). Omdat er in deze regio veel bandieten waren en ze ook bang waren voor wilde beesten, besloten ze een nieuw soort huis te ontwerpen. Het werden gigantische (over het algemeen ronde) forten. Opgetrokken uit klei gemend met rijstschilfers en gras rond een houten geraamte. Deze ronde 'tulou' had maar 1 enorme poort, en maar weinig ramen in de buitenmuur. Binnenin, rondom de ronde binnenplaats tegen de buitenmuur woonden tientallen en soms honderden mensen. Elk gezin had een huis van 1 kamer breed, tot 3, 4 of 5 hoog (verschilt per Tulou). Op de onderste verdieping (begane grond) bevinden zich alle keukens, daarboven zijn de (slaap)kamers.

Langs de hoofdweg zijn een aantal tulou gemerkt als 'toeristische attractie' (voor voornamlijk Chinese toeristen, blanken heb ik er nauwelijks gezien). Ik vond dit niet zo wat, en al helemaal niet dat je 4 tot 6 euro entree betaald PER Tulou. Aangezien er nog 30.000 andere Tulou's zijn in de regio besloot ik t avontuur maar 'ns op te zoeken (moet ook gebeuren toch?). Ik heb mn grote tas achter gelaten in een dorp, mn kleine rugzak gepakt met het hoognodige en heb mn duim opgestoken. Mijn rechter. Tot mijn verbazing stopte elke 1e auto. Goed, nu is mijn Chinees belabberd, en hun Engels nog slechter, dus het kostte soms even moeite om helder te maken waar ik heen wilde. Vooral omdat ik geen kaart had en de bestemming mij eigenlijk bizar weinig kon schelen. Wilde eigenlijk gewoon een beetje rondliften en als ik dan ergens een mooie tulou zag uitstappen, maar ja, maak dat maar eens duidelijk... Maar mijn ernstig beroerde Chinees verbeterde de rap van ernstig beroerd naar iets-minder-ernstig-beroerd en uiteindelijk ging dit allemaal prima. Heb prachtige tulou's gezien die nog steeds bewoond worden (door vooral ouderen en kleinkinderen) en in 1 ervan geslapen, meerdere Chinese vrienden gemaakt en dagenlang geen enkele andere toerist gezien (ook geen Chinese).

Het was prachtig en bijzonder.Echt.

Maar.

'Niets' vergeleken bij de 2e week in China. Ik heb mij per trein verplaatst van de Yongding-regio naar de Wuyuan-regio. Ook platteland, maar zonder tulou en Hakka. Wel met prachtige kleine eeuwenoude witte dorpjes en indrukwekkende landschappen. Omdat het duim-opstekenme wel beviel heb ik ook hier maar een beetje rondgelift. De regio is veel groter dan in Yonding en doordat ik nu wel een kaart had maar een enorm beroerde heb ik dagenlang geen idee gehad waar ik was. De dorpjes waar ik ben geweest staan niet op de kaart en ik heb ze ook op google-maps niet kunnen vinden. En dat was nou precies wat deze trip nog bijzonderder maakte dan die in Yongding. Ik bevond mij in een hele verre hoek in de gigantische achtertuin van China. De liften waren super, maar vervolgens werd ik thuis uitgenodigd, werd er gekookt, mocht (moest) ik er slapen. Voor niks. Geld wilden ze per se niet hebben. Ik heb er verschillende papa's en mama's bij, die een rondje maakten in het dorp om mij te laten zien ('kijk es, wat ik heb gevonden!'). Trots als een pauw. Maar vaak was het rondje niet nodig; zodra ik in een dorp aankwam was er de onrust, kwamen de mensen uit hun huisjes en binnen enkele minuten zat ik op t dorpspleintje met tientallen Chinezen om me heen. Druk pratend en wijzend. Anderen keken alleen maar. Elke handeling (eten, boek lezen, iets uit de tas pakken en zelfs het naar bed gaan) werd op de voet gevolgd en voorzien van commentaar. Hun gastvrijheid raakte me. Net als hun glimlach, hun verbazing over de hoeveelheid 'mifan' (rijst) die ik weg werkte en hun bezorgde gezichten als ik na een paar dagen weer ging naar t volgende dorp. Liftend, dat vonden ze niet zo'n goed idee.

En toen ik een mama mijn plan vertelde dat ik graag de wegen achter me wilde laten en wilde lopen naar het volgende dorp via de oude postroute, kon ik hun gezichten maar moeilijk aanzien. De oude postroute is een eeuwenoud pad van kilometers lang. Dit pad, dwars door de bergen en heuvels in dit gebied verbindt de verschillende dorpen en gold honderden jaren geleden als de hoofdweg. Een Chinese Inca-trail zeg maar. Volledig geplaveid met grote platte leisteen-achtige stenen. Uiteindelijk werd me toegestaan, na groot protest door de familie, om dit pad te gaan lopen. Er werd een soort van plattegrond opgespoord; een wit papier met 2 lijnen. Een rechte zwarte (de 'grote' weg) en een groene in de vorm van 2 bergen, het pad. De groene had een paar 'zijpadjes' met een kruis erdoor heen. Die moest ik niet nemen. Enkele Chinese karakters die zeiden waar een dorpje was en de naam van dat dorpje maakten de plattegrond 'compleet'. Zeker was ik er niet van, en ik had mn zenuwen, maar vol goede moed ging ik het in ieder geval proberen. Mama, haar zoon en zijn vrouw met hun kind op de arm, liepen met me mee het dorp uit. Ze lieten me gaan en zwaaiden me uit. Maar de uitdrukking op hun gezichten zal ik nooit vergeten. Alsof ik richting een mijnenveld liep. Ik was bijna terug gegaan. Dat ik hen dit moest aandoen.

De route was schitterend. Door mistige heuvels, enorme theeterrasen, velden vol met gele bloemen, rivieren, bruggen en pittoreske kleine dorpjes. De theeplukkende dames staakten hun werkzaamheden. Het gesprek over de standaard-onderwerpen werd direct vervangen door een gesprek over mij. Ze riepen naar elkaar als ik eraan kwam. Ik lachte naar ze, en gelukkig, ze lachten terug. De beperkte plattegrond heeft zn werk uiteindelijk gedaan (in combinatie met mijn eigen alertheid), zonder problemen arriveerde ik na een dag lopen in een nieuw dorp. Om daar weer de gastvrijheid te ervaren, weer een nieuwe papa en mama te krijgen, etc.

Toen ik na bijna een week terug liep/liftte naar 'het dorp van mn grote tas', terug naar de realiteit, liep ik rond als een weke vaatdoek. Het was een prachtweek waarin ik elke dag weer opnieuw geraakt werd. Op dat moment zag ik hoe flarden dikke mist langzaam van de berg afglijden. Het was als de beweging van de pen die mijn naam opschrijft in het Chinees, zoals dat een paar dagen geleden gebeurde. Soepel, vloeiend, perfect. Ik zie een huisje, eenzaam in de verte, omringd door gele velden en groene heuvels.

Het is China uit de acquarel.

China als een gedicht.

Het is schitterend.

En weer word ik geraakt.

Om vervolgens naar Hangzhou te gaan, een 'gemiddelde' Chinese stad van 6 miljoen inwoners, was pittig. Ondanks dat er naast die 6 miljoen ook nog 'es een triljoen Chinese toeristen rondliep, voelde ik me eenzaam. Ik wilde praten, met iemand. In t Engels. Maar de weinige westerse toeristen waren niet mijn soort mensen, of wel, maar dan sprak ik ze voor 10 minuten en moesten ze weg. Een trein halen oid. Het werden de moeilijkste dagen van de afgelopen maanden. Ik voelde me alleen, vol en leeg tegelijk. Gelukkig ging dit gevoel over tijdens mijn bezoek aan Shanghai, maar sinds ik deze leuke stad verlaten heb is de eenzaamheid weer terug. Er zijn maar weinig onafhankelijke reizigers hier. En die mensen die er zijn spreek je maar kort, of zijn niet echt leuk. Het zorgt voor heimwee. Voor gedachtes dat het misschien wel genoeg is geweest. Dat ik klaar ben met reizen. Maar dat is ook niet het geval. Ik ben niet klaar met reizen, ik ben alleen, dat wel. En dat doet even pijn. Ik heb behoefte aan een Judel, een Leonie, een Wim, een Isa, een Gabi, een Marva, een...

Overmorgen met de boot (en een nieuw funky Chinees kapsel) naar Zuid Korea. Samen met 49 anderen (lees: rochelende, stinkende en waarschijnlijk overgevende Chinezen) op 1 gigantische matras.

Echt iets om naar uit te kijken..