Weer een prima vlucht gehad van La Habana naar Quito, Ecuador. Elroy 'opgepikt' op het vliegveld van Lima. Een vreemde, leuke ontmoeting. De komende 3 weken zullen we (grotendeels) samen door Ecuador reizen.

De eerste officiele dag in Quito; een beetje rondlopen, maar niet veel vanwege de enorme hoogte (2850 meter) en het nog doodop zijn van de reisdag ervoor (midden in nacht aangekomen).

Als snel belanden we op het centrale plein en hebben alledrie een vreemd gevoel; de sfeer in deze hoofstad is raar. Door de aanwezigheid van de ontelbare uniformen op straat, incl flinke geweren en hier en daar zelfs een pantserschild. Maar ook door de waarschuwingen die we van bijna elke Ecuadoriaan hadden gekregen wat betreft veiligheid. Maar het belangrijkste: Het is stil. Een stilte in geluid. Ook op het plein waar we zitten. Vreemd, want er zijn tientallen zo geen honderden mensen aanwezig, er is verkeer, kinderen, honden. En toch is het stil. Iedereen praat zachtjes en 'er gebeurt niks'. Judith noemde het heel treffend; er is een voortkabbelend niks. Het bruist niet deze stad, we krijgen geen zin om lekker rond te stappen. Maar we beseffen ook dat wij momenteel een stelletje zoutzakken zijn en wijden dan ook daar een groot gedeelte van ons gevoel aan.

Maar dan, de volgende dag.

Judith en ik waren eerder opgestaan om geld te wisselen. Op de terugweg hiervan werd ik plotseling onder gescheten. Vanaf mn hoofd tot aan mijn voeten dikke klodders enorm stinkende dunne stront. Zelfs Judith had een paar flinke vlekken in dr broek. En ook achter mij was er nog het nodige neergekomen. Een flinke vogel die flink ziek was. Bah. Gelukkig waren er een aantal mensen behulpzaam, waaronder een man die ons naar de 'banos' wilde begeleidde en zei dat het vogelpoep was. Ja, duh, dat hadden we ook wel door. Omdat we toch niet ver van het hotel waren besloten we direct hierheen te gaan en de meneer en de banos te laten voor wat ze waren.

Tijdens dit laatste stuk naar het hotel, bijna over mn nek gaand van de stank, komen we tot de conclusie dat het bijna geen vogel geweest kon zijn; zoveel poep, zo goor en zo'n 'menselijke' geur en het kwam ook niet op 1 plek terecht. De enige andere mogelijkheid kon dus zijn dat een baby heel hard moest poepen, moeders te ver van de wc was en het kind uit het raam heeft gehangen.

Of zoiets.

Nu een idiote conclusie en dat bedachten we zelf ook op dat moment. Dan toch een vogel?

Het bleek nog veel erger. Zodra onze hotel-eigenaar mij zag vertelde hij ons dat dit een 'poging tot roven' was. Men werkt in zo'n geval samen; 1 iemand gooit een bakkie stinkende verdunde stront van een balkon, een ander die beneden staat 'helpt' je om vervolgens je tas mee te nemen op een onbewaakt moment. Direct toen de eigenaar dit vertelde vielen de kwartjes: de aard van de poep, het feit dat we nergens een vogel gezien hebben, dat ik vlak daarvoor nog naar boven gekeken had en balkons heb gezien en verder niks, de man die zo hard riep dat het vogelstront was en ons mee wilde hebben naar de 'banos'...

Maar helaas was de dag nog niet voorbij.

Nog geen 3 uur later, nadat we uitgebreid gedoucht hadden, de kleren en tas gewassen hadden (voor zover als mogelijk, er zitten nu grote blijvende gele vlekken in) gingen we de galapagos-tour regelen. Dit moest in een andere wijk en dus namen we de trolleybus. Ondanks alle waarschuwingen en de wetenschap dat er op drukke bussen (en alle bussen zijn hier druk) veel gejat wordt, heeft een man het voor elkaar gekregen om de tas van Elroy van onderen open te snijden en zo de digitale camera te jatten. Daar kwam hij achter bij de travel-agency, en even stond alles toen stil. Ons onprettige gevoel van de dag ervoor werd in deze afgelopen uren alleen maar meer bevestigd.

Het enige wat we wilden was weggaan. Zo snel als mogelijk. Jammer voor een op zich 'mooi' Quito. Maar ik heb niet de neiging om dit mooie Quito te gaan zien terwijl ik er eigenlijk helemaal geen zin in heb.

's Avonds in bed, in ons veilige hotel achter slot en grendels (letterlijk), liet het onveilige gevoel me niet los. Ik kwam tot de conclusie dat wij (Judith en ik) waarschijnlijk al vanaf het wisselen van het geld gevolgd zijn. Ze 'wisten' dat ze een goede buit zouden hebben en hebben afgewacht tot het juiste moment van gooien (dicht bij de banos enzo). Ik kreeg het gevoel dat er dus blijkbaar de hele dag mensen aan het bedenken zijn hoe ze ons zouden kunnen beroven. Het maakte me boos, verdrietig en bang. Ik kon de slaap niet vatten. Het enige lichtpunt was dat we de volgende dag zouden vertrekken, om het liefst nooit meer terug te komen.

Ps: Nieuwe foto's van Cuba, deel 2!

psextra: Dank voor alle leuke reacties!