Hallo iedereen,

daar was ik weer, voor de laatste keer vanuit Ecuador, morgen gaan we zigzaggend door de Andes op weg naar Colombia. Volgens velen (die er niet zijn geweest) oppassen geblazen, maar reizigers die in Colombia waren geweest en aan het rondreisden door Zuid-Amerika, vonden stuk voor stuk Colombia het leukste land van dit continent. Ook de Lonely Planet is zeer positief; de FARC en zijn 'afvalkampen' (aldus J) zijn de afgelopen jaren hard teruggedrongen. De veiligheid voor toeristen en locals is weer terug en de inwoners ontvangen je met open armen. Ze zeggen zelfs dat het veel veiliger is dan Brazilie, Venezuela en Ecuador (!).

We zullen zien, ik ben heel benieuwd.

Ecuador gaan we dus verlaten. Een vreemd land vind ik en moeilijk te 'beoordelen'. Buiten de poep en de roof in Quito hebben we verder nergens problemen gehad met veiligheid. Maar de afgelopen weken heb ik, vooral tijdens de lange busreizen, nagedacht over wat er 'typisch' is voor de gemiddelde Ecuadoriaan. Het lijkt wat generaliserend, maar over het algemeen lukt het toch aardig om een beeld te scheppen van de mensen in een land waar de meesten aan voldoen. Een soort 'volksgeest', 'dingen die men belangrijk vindt', etc. Hier vond ik dit lastig om te benoemen. Aan de ene kant is men hier rustig, timide, redelijk op zichzelf, weinig outgoing, weinig expressie, enigszins passief. En aan de andere kant zijn ze, zodra je in gesprek met ze gaat, vriendelijk, vrolijk, behulpzaam. Ik mis de verbondenheid als maatschappij en inwoners van Ecuador. In deze laatste bestemming, Otavalo, is er meer verbondenheid-sfeer. Maar toch, het is niet enorm.

Afijn, we hebben wel hele prachtige dingen gezien, voornamelijk op het vlak van beestjes en natuur. De galapagos was hier, zo heeft iedereen kunnen lezen, een hoogtepunt van. Toch 'misten' we volgens ons afvinklijstje nog 2 beestjes; de hamerhaai en de walvis... En deze laatste konden we ook gaan zien op het vaste land van Ecuador. Direct na onze landing vanuit Galapagos naar Puerto Lopez gegaan. Vanuit hier een tour gedaan met een bootje de zee op, samen met 20 andere toeristen.

In het dorp hadden touroperators grote foto's van walvissen die uit het water springen (om zo hun rug 'schoon' te maken van pokken enzo). En de Lonely Planet verzekerd men ervan walvissen te zien in deze tijd van het jaar tijdens zo'n tour. Ook mister Guide vertelde ons over de walvissen, wat we zouden gaan zien en feiten over deze grote beesten. Niet alles onthouden of meegekregen, wel dat ze 16 meter kunnen worden, een penis hebben van 4 meter hebben en 20 (of was het 40) liter sperma per ejaculatie ejaculeren...

Toch denk ik altijd: “ja, zul je net zien dat ze vandaag geen zin hebben om lucht te happen”.

Het tegendeel bleek waar.

De eerste walvis kwam al vroeg. En sprong. Niet eens zo gek ver van de boot. Een lichamelijke schokreactie was het gevolg. Mn hart in mn keel, hand voor mn mond, een geluid, en tranen die in mijn ogen springen. Niet van angst, wel van grote grote bewondering. Wat enorm indrukwekkend. Weer. Hoeveel prachtige beestjes kan je zien in een week??

En ze bleven maar komen. In het begin een aantal keer springend, maar ook 'spuitend' (geen sperma, maar water en lucht), met baby's en zelfs eentje die 2 keer zn staart in de lucht gooide.

Maar liefst 80 (!) foto's geschoten met daarop een stukje, de ene keer iets groter dan de ander, van een walvis. Waren overigens niet 80 verschillende walvissen, ook meerdere malen achter elkaar geschoten van dezelfde. In de foto's zie je het resultaat van de beste foto's. Plus Galapagos en andere dingen!

Tot in Colombia!