Voor t eerst schud ik er niet zo maar even een verhaal uit.

Tuurlijk, ik maak genoeg mee. Maar het is soms ook best even pittig. Weer een nacht op een beroerde matras, weer het eten van een niet enorm lekkere, laat staan gezonde maaltijd, weer het uitzoeken van een bus in een enorme mensenmassa in een hal waar je nog op je tas moet letten ook, anders issie foetsie. Maar dan bedenk ik ook weer dat ik dit zo graag wil doen en dat ik zulke fijne dingen meemaak, met op nummer 1 ultieme vrijheid. Dat ook zo'n beroerde matras en die enorme hal vol met schreeuwende mensen waar je nog op je tas moet letten ook 'part of the deal' is. Sterker nog, het hoort erbij, het is OOK hoe ik reizen wil.

Goed, genoeg gezeurd, ik ga weer eens een poging doen om op te schrijven wat er allemaal voor fijne dingen gebeuren.. Mogen jullie er ondertussen bij bedenken dat het tussendoor soms niet helemaal toppie is, ok?

Colombia is een fijn land. De mensen zijn enorm aardig en nog behulpzamer. Je hoeft maar even stil te staan, een bedenkelijk gezicht te hebben om je heen te kijken en/of een kaartnin je handen te hebben en er komt gelijk iemand naar je toe. Ze vertellen je de weg die je zoekt, ze wijzen aan waar de bus stopt, ze wachten zelfs met je tot er een juiste bus is. En als ze het niet weten vragen ze een landgenoot om even mee te denken. Ze zullen niet eerder weggaan tot je een juist antwoord hebt. Of zoals gisteren; wij stappen door een inmiddels regenachtig heuvellandschap, van achteren komt er een vrachtwagen aan. Wij aan de kant, maar de vrachtwagen remt. De chauffeur gebaart dat we wel even mee kunnen rijden. Fijn, dankuwel. Het duurt even voor we door hebben 'waar' we mee kunnen rijden; de cabine zit vol, dus achter in de bak? Nee, aan beide kanten van de cabine. Staand op het trapje waar je normaal instapt. Vasthoudend aan een randje en een stang waar de spiegel aan vast zit. De regen slaat in mijn gezicht. Best koud. Gelukkig worden mijn voeten warm gehouden door de motor die zich vlakbij diezelfde voeten bevindt. Oja, wel even oppassen voor die warme pijp achter mij; de uitlaat. Die staat hier naar boven en maakt een enorme herrie. Communiceren lukt niet en hoeft ook niet. Judith is ver weg, aan de andere kant van de cabine. We kijken elkaar aan en we weten genoeg; dit is het reizen zoals we het willen.

En verder? We hebben Popayan bezocht, de eerste bestemming in Colombia. Een mooi stadje uit de koloniale tijd. Rustig, fijn. Waar we op het centrale plein op de foto gaan met een meisje. Pappa wil graag een foto van ons met haar. Eerst staat ze ernaast. Wij zeggen dat ze wel tussen ons in mag, en uiteindelijk moet er nog een derde foto gemaakt worden waarbij ze ons omarmd. We zijn een beetje een attractie, maar op een heel prima manier. Vervolgens naar Cali, een ietwat vreemde stad. We houden een soort van weekend in ons 'appartement'. We bezoeken het salsa-festival. Op de weg erheen komen we, al lopend naar de bus, en groep kinderen tegen met het syndroom van Down. In de mooiste (salsa)pakjes met nog mooiere make-up. We vragen de begeleiders of we misschien mee mogen rijden naar het festival terrein. 'Claro!'. We 'moeten' niet alleen meerijden, we gaan ook via de artiesten ingang naar binnen. Juichen ons helemaal suf bij hun optreden, worden daarna gekust en gekroond, zoals een liedje klinkt. En dan vandaag, in Salento. We bezoeken de prachtige 'Valle de Cocora'. Een prachtige vallei waar enorme palmbomen (sommige 60 meter hoog!) ver boven de 'normale' bomen uitsteken. We lopen langs een rivier met overal watervalletjes. Steken hem over door wankele geimproviseerde bruggetjes. De omgeving is hier dichtbegroeid. Overal zijn bomen, planten, struiken, mos. Het doet jungle-achtig aan. We spotten prachtige blauwe vogels, kolibri's, vogels die op zwaluwen lijken maar dan met een ENORME staart (of dus eigenlijk 2)...

En als ik dit dan opschrijf, dan bedenk ik me dat ik een ontzettende geluksvogel ben. De slechte maaltijden en beroerde bedden lijken dan zo onbelangrijk. Ben ik een zeikerd? Is het nooit goed genoeg? Nee, dat is het niet. Een beroerd bed is OOK belangrijk, en die slechte maaltijd OOK. Ik geniet enorm van die dingen die ik hierboven opschrijf, alleen zijn er ook gewoon momenten die minder leuk zijn... Ach ja, ik weet het ook niet...