Suus schrijft in haar reactie op mijn 1e verhaal dat ze een roadmovie zit te lezen, nou, hier komt part 2...

Een busreis van Salento naar Bogota (klemtoon op de A aub). Kriskras door de Andes, in kilometers geen enorme afstand, maar vanwege alle bochtjes toch al wel zo'n 8 uur. En hoe. Ik heb denk ik nog nooit zoveel 'vreemde' dingen meegemaakt in een busrit als deze. De weg is een tweebaansweg. Op veel plekken zijn ze met de weg bezig door hem te verbreden, parkeerstroken te maken oid. Nu was dat nog niet af, dus het asfalt was 2 banen breed. De weg is vol met haarspeldbochten, wil je zo'n bocht kunnen nemen met een beetje vaart zul je de andere helft moeten gebruiken. Gelukkig staat er in bijna elke bocht wel een vrouwtje of mannetje signalen af te geven of je wel en wanneer en hoe hard je de bocht kan nemen. We hebben weinig auto's gespot, wel enorm veel enorme vrachtwagen en veel bussen. De een gaat een stuk langzamer dan de ander en onze bus, lucky us, was een van de snellere. Met als gevolg dat er werd ingehaald. Zo vaak als het maar kon, in bochten waar het maar kon, op hellingen waar het maar kon, maar vooral door 'gaatjes' waar het maar kon. Ik zal helderder zijn: Stel, je zit in de bus, vooraan. En vlak voor je rijdt een enorme truck. Je wilt erlangs en 'kijkt' dus even om het hoekje door naar links te sutren. Snel weer terug, want toevallig kwam er net een vrachtwagen aan van de andere kant. Nog maar eens kijken, ja, nu is er even niks. Dus trek je op. Met een enorm lawaai aangezien de helling nogal steil is, en ook nog is in een bocht. Je bent ruim halverwege. Dan duikt er opeens, aan de andere kant een vrachtwagen op. Teruglaten zakken is (blijkbaar) geen optie, en dus wordt er nog maar eens gas gegeven. De tegenleger moet een zwenk maken. Niet teveel, want het ravijn is nogal diep. Nog 1 keer gas en jahoor, je bent er precies.

Zo ging het de hele tijd. De ene keer pastte het net iets ruimer dan de andere. In het slechtste geval scheelde het (LETTERLIJK) centimeters. Maar dat was nog niet alles. Een korte opsomming: Een paard los op deze zelfde weg, een man die met twee krukken tergend langzaam half in de berm de berg probeert op te lopen, een jeep waar een paar plastic palen met ijzeren kettingen vanaf vallen, onze bus moet even een flinke zwenk maken, halverwege toch het resultaat van een crash gespot (ik zat er eerlijk gezegd al op te wachten) , personenauto volledig total loss, koeien grazend op het stukje gras precies IN een haarspeldbocht, uiteraard kan je ook met de motorfiets op deze weg rijden. Of beter: op een plankje met 4 wieltjes eronder. Het plankje staat 20 cm van de grond. Er zitten 3 mensen op, het past precies. Een stuurtje, zelfs iets van een motortje en rijden maar... (ik heb er een foto van, die krijg je tzt zeker te zien, je geloofd je ogen niet). Zigzaggend DOOR DE DICHTE MIST langs de vrachtwagens. Gestoord en levensgevaarlijk. Een paar uur later steken er 2 honden over, ze halen de overkant goed, maar helaas bedenkt de kleinste om terug te lopen. De bus een zwenk, maar het hondje loopt door. Recht voor de bus. Ik ben niet de enige die het spaansbenauwd heeft... Ik kijk een paar Colombianen aan. Ik een vragende blik; hebben we hem geraakt? Ik heb geen idee hoe het moet voelen om een hondje aan te rijden met een grote bus, maar het lijkt me toch dat je wel iets voelt? De chauffeur helpt ons uit de brand, we hadden het inderdaad gevoeld als we hem geraakt hadden...

Wat een rit. Vermakelijk zeker, slecht voor je hart ook, en ook wel gevaarlijk (niet alleen voor ons). Gelukkig is dit een 'oneffenheidje' in het verdere ontzettend goed geregelde, leuke, aardige, mooie en veilig-voelende Colombia. Veel westerser en ontwikkelder dan ik dacht. Met de meest behulpzame mensen die ik ooit als natie ontmoet heb. Een 'booming' Bogota met een enorm progressief leiderschap (zondag is autovrij op grote wegen, iedereen slaat aan het fietsen, vrijdagmiddag vanaf 18.00 uur wordt 1 van de grootste straten in het centrum autovrij gemaakt en wordt deze ingenomen door markt-achtige-kraampjes, zangeressen, entertainers, performers, eetstandjes en etc. Feest! (een soort uit de hand gelopen vrijmarkt) En de vele auto's in deze miljoenenstad moeten gedeeltelijk plaats maken voor de TransMileno. Een bussysteem die van noord naar zuid en van west naar oost door de stad rijdt. Met zijn eigen busbanen en tientallen verschillende lijnen en haltes. En dat allemaal voor 1600 Colombiaanse pesos (zo'n 70 eurocent). Snel, relatief veilig en milieuvriendelijk.

Wij voorspellen dat Colombia binnen 8-10 jaar een vakantie-land wordt waar niet alleen backpackers rondhopsen (nu is dat 100%), maar Truus en Wim in de zomervakantie 3 weken naar Colombia gaan. Net als de Familie Pannekoek en je collega van de receptie. Met (Caribische) zee, bergen, een amazone-oerwoud, koloniale steden en een superhippe hoofdstad moet dat zeker lukken.

En ik wil dan wel ambassadeur worden.

(Dus helaas Hester, geen Tanja... En Eva; beide antwoorden zijn fout, de blender zul je helaas NIET thuis gestuurd krijgen... Nu in Cusco, Peru, changing plans a bit. Op naar Machu Pichu en daarna snel richting Bolivia)

OJA! Heel binnenkort nieuwe foto's, de oude moeten dan wel (grotendeels) weg, mocht je ze dus nog willen bekijken doe dat snel!