Wat was het mooi, om gisteren midden in de nacht de laatste honderden meters te klimmen naar de top. Een bijna stille stoet van toeristen. Alleen het hijgen was hoorbaar. Soms een kreun bij weer een nieuwe enorme trede. Boven aangekomen wordt het lichter. We vormen een rij, want de eerste 400 bezoekers zijn uitverkoren om Waynu Picchu te mogen beklimmen voor een fenomenaal uitzicht over de oude Inca-stad. Ik ben nummer 25, mijn nieuwe Belgische vriend 24. We lachen, maken foto's en hopen dat Judith die met 1 van de eerste bussen is ook nog bij de 400 uitverkorenen mag horen. Dat doet ze, alleen zou ze er, zo zou later blijken, geen gebruik van maken. We moeten nog wachten voor we dan echt naar binnen mogen, maar dan eindelijk, eindelijk is het zover. De poorten gaan open en dan... Wauw...

Het licht is briljant, warme gele zonnestralen verlichten de oude Inca-stad zo dat alle lijnen, spleten, hoogteverschillen een prachtig contrast met elkaar krijgen. Eerlijk gezegd was ik nogal huiverig van tevoren; een paar ruines waarvan een 'men' besloten heeft om ze een wereldwonder te noemen. Ik ben over het algemeen niet zo van de ruines ('deze steen was vroeger een enorm paleis...'), maar Machu Picchu is veel meer dan ruines. Ik zie een stad. Op een plek die ze niet beter hadden kunnen uitzoeken. Terwijl de wolken in snel tempo tussen de kloven omhoog trekken kijk ik naar de stad, nu nog leeg, maar over een paar uur gevuld met honderden, zo geen duizenden toeristen. Terwijl we een slechte tour krijgen van onze gids die, ookal zijn we er inmiddels na 4 dagen aan gewend, nog steeds enorm beroerd Engels spreekt, kijk ik naar de keurig 'gemetselde' muren. 'Om' bestaande rotsen heen. Stenen die zo geslepen zijn dat ze perfect op 2 andere stenen passen. Een zonnetempel die een meer dan perfecte ronde hoek heeft, terrassen waar het helemaal niet vervelend geweest moet zijn om in de tuin te werken, de bergen om mij heen, etc, etc. Ik loop een trap op naar de zonnewijzer, ik voel de verzuring in mijn benen en besef dat de afgelopen dagen wel degelijk zijn sporen hebben nagelaten. Ondanks dat het veel minder zwaar was dan iedereen had gezegd en ik had gedacht, toch al nu voor de 5e dag aan het stappen.

Vijf nachten geleden stonden Judith en ik op om de Salcantay-trek te doen. Midden in de nacht in het donker. Een bus vervoerde ons naar de startplek waar de 1e verrassing ons staat op te wachten; mister Guide vertelt doodleuk dat we maximaal 5 kilo per persoon op de meegaande ezel mogen doen, de rest moet je zelf tillen. Mokkend halen we 1 slaapzak, een kilo appels en de flesjes cola eruit. Vragen wat het kost om een extra kleine rugzak te kopen. Uiteraard veel te duur en dus besluiten we om het in de doek van Judith te binden die ze op haar rug zal dragen. We weten inmiddels hoe dat moet met al die draagzakken-met-baby's-erin hier. We stellen ons voor aan de groep die de komende dagen ons gezelschap zal zijn. 3 kleine Brazilianen, 3 Canadezen, een Amerikaan, 2 Duitsers, een Israeliet, een Australische (de moeder van de club), een Engels stel en een Belg. We gingen op weg. De eerste uren gaan goed, maar zodra we echt een beetje moeten gaan klimmen merk ik aan Judith dat ze zich niet lekker voelt. Overgeven is het gevolg. Strompelend, overgevend en huilend komt ze, samen met mij, als laatste aan op de lunchplek. 4 van de 7 loopuren (van de dag) waren verstreken. Ik maak me zorgen. Hoe gaat mijn grote vriendin dit volhouden. Er wordt besloten dat Judith, samen met 1 Braziliaanse met de truck verder rijdt tot de campsite. Dan zouden we verder zien. Ik loop mee met de groep. Een fantastische route. Diepe dalen, een hoge besneeuwde berg voor ons. Rust en ruimte. De zon aan een blauwe hemel. Toen de truck voorbij reed, leek Judith zich beter te voelen. Aangekomen bij de slaapplek was dat helaas maar tijdelijk; bibberend ligt ze in de tent, voor de tent een kotszakje, niet alles is daarin belandt, want ook de vloer van de tent en haar eigen broek zijn vies. De volgende ochtend is ze leeg, maar ook zonder energie. Ze zou mee kunnen op een paard naar de top (dag 2 is DE dag; zwaar en lang, met 4 uur klimmen als 'opstart'), maar eigenlijk weten we beiden dat het einde verhaal is. Er wordt een auto geregeld. Judith zal terugkeren naar Cusco. We spreken af dat ze de een-na-laatste dag van de trek naar Agua Calientes zal komen, om dan samen naar Machu Picchu te gaan.

Verdrietig, teleurgesteld en met een enorm kutgevoel laat ik Judith achter in de auto en sluit me aan bij de al vertrekkende groep.

Het eerste uur ben ik stil, probeer te accepteren wat er gebeurd is en besluit om te gaan genieten van de komende dagen. Zonder Juud, maar uiteindelijk kwam ook dat goed, besloot ik. Ik raakte aan de praat met de Belg, die een enorm leuke Belg bleek te zijn. Vanaf halverwege de klim trokken we samen op. Wim maakte een foto van mij, en ik 1 van hem. De klim was zwaar, maar was minder erg dan ik dacht. Onze beste Belg dacht er net zo over. De rest van de groep vond iets anders. En zo kwam het dat we de fantastische top samen bereikten en wachtten op de groep. Een grote sneeuw bedekte enorme berg naast ons. Nog steeds goed weer en een mooie afdaling naar de lunchplek in het vooruitzicht. De groep is inmiddels compleet, er wordt een groepsfoto gemaakt op het hoogste punt, wat gegeten, veel gedronken. Leuke Wim en ik besluiten dat onze pauze wel voorbij is. Samen lopen we naar beneden, langs loslopende paarden, grote granieten blokken en enorme gletsjers. Het samen eten met de groep is elke keer leuk en gezellig, maar het lopen als groep is lastig. Verschillende tempi, de een wil vaker rusten dan de ander en vooral; lopen in zulke mooie natuur moet 'alleen'. Dat vind ik, en vond Wim ook. Gelukkig vonden we beiden dat samen lopen ook nog best alleen was. En dus liepen wij in het vervolg ons eigen tempo, ver voor de groep. Wim bleek nog leuker dan die was en mister Guide vertelde ons welke weg we moesten volgen. We deelden de tent, het water en de snoepies. De 2e nacht bleek al minder koud dan de 1e (godzijdank) en nacht 3 was weer een beetje te warm. Van gletsjers naar jungle-achtige bossen. Van kale rots naar groene weiden. Het passeren van watervallen groot en klein, het lopen langs de rivier en besluiten om er met zn tweeen in te gaan liggen, een slechte tourorganisatie, een hotspring, speedos, mister OrangeGuide, sterke verhalen, flauwe moppen, een enorm grappige Emily, luisterverhaaltjes, het zien slachten van een koe en het vervolgens kopen van een halve kilo vers vlees voor 1 euro 20 om hem vervolgens op de geimproviseerde barbeque te leggen. Maar een paar van de vele ingredienten van deze trek die mij een fantastische tijd hebben bezorgd. Met als grootste ingredient de beste Belg. Op avond 4 Judith dan eindelijk weer gezien (wat nog een heel gedoe bleek) en elkaar tot diep in de nacht vertelt over de afgelopen dagen.

Na de allerlaatse meters in een zware afdaling van Machu Picchu met ons drieen de tijd gedood in Agua Calientes. In verschillende coupes de trein genomen. Weer samengevoegd na het uitstappen en als groep in de bus naar Cusco gereden. Zittend tussen Judith en Wim verbaas ik me wederom over de belachelijke rijkunsten in dit deel van de wereld. Een Vlaams bandje zingt in mijn rechteroor 'Als ik oud ben en versleten'. Wim zn hoofd beweegt neer op de beat. Hij scrolt door zijn 8000 nummers en laat me nog een ander liedje horen. Een goede smaak heeft ie. Ik vraag hem of hij Adele kent, Caro Emrald en laat hem vervolgens kennismaken met beide prachtige dames.

Dag beste Belg. Je hebt me geraakt en vermaakt. En ik hoop echt dat we elkaar nog eens treffen. In Antwerpen, of in Arnhem, of waar dan ook op de wereld. Ik ga je nu in ieder geval nog even mailen, met een link naar Karin Bloemen's 'Meloen' en de foto's die je nog van me moet krijgen. Oja, ik zal ook de namen van de 2 prachtige dames mailen, heb je weer een paar nummers extra...