Na Cuba, Ecuador, Colombia en Peru is het nu de beurt aan Bolivia om ons welkom te heten. Helaas verliep het eerste contact met de Bolivianen stroef. In het grensplaatsje Copacabana aan het Titicacameer bleken de mensen stug, onaardig en zeer onbehulpzaam. Dat waren we even niet gewend. Toch was de locatie prachtig. Aan het Titicacameer, heuvels om het dorp, flamingos in de 'uiterwaarden' van het meer. Vanuit Copacabana zijn we naar Isla del Sol gegaan. Een eiland. Nog maar net, want je kan er roeiend heen vanaf het vaste land. Copacabana ligt iets verder aan de kust en dus hebben we een boot genomen voor 1 euro. Anderhalf uur op een krakkemikkig stukkie staal in de zon. Het prachtige blauwe water om ons heen, geelbruine kusten met daarachter weer eeuwig-sneeuw-betopte bergen.

De Lonely Planet had ons gewaarschuwd voor het enorme toerisme op het eiland, en bij aankomst leek dit ook de waarheid; een helling volgebouwd met hostals en restaurants. Niet echt een plek waar ik wil zijn. En dus zijn we (Judith, ik en een Engels stel waarmee we de trek hebben gedaan in Peru) naar boven gelopen. Kwamen in een dorpje terecht met nog steeds veel hostals en restaurants, maar het zag er beter uit. Een mooi goedkoop slaapplekkie uitgezocht met een fantastisch uitzicht over het meer. De volgende dag het eiland rondgelopen. In de paar dorpjes die het eiland rijk is zijn inderdaad veel hostals en restaurants, alleen ontbraken de toeristen. Laagseizoen. En dus zaten de mevrouwen in de restaurants elke dag te wachten op minstens 1 gast. Velen hebben er geen enkele gezien. Laat in de middag, toen Judith al naar huis was gegaan, ben ik nog verder gelopen over het eiland. Ik heb in die 3 uur twee andere toeristen gezien. En verder was ik alleen. Samen met alle beestjes en inwoners, want het gewone leven gaat hier door.

Het grootste gedeelte van het eiland en zijn steile hellingen bestaat uit terrassen voor de verbouw van gewassen. Hele gezinnen hebben we op het land aan het werk gezien. De vrouwen in rokken en vaak op blote voeten. Met werktuigen die eruit zien alsof ze al 300 jaar worden gebruikt. Ook de kinderen helpen mee. We zagen een zelfs een gezin waarvan we dachten dat er 2 kinderen waren. Hoorden we opeens gekrijs. Bleek de baby ook mee te zijn. In zijn eigen doek onder een geimproviseerd plastic afdakje.

Auto's ontbreken hier; de tientallen donkeys hebben het hier voor het zeggen. Zij sjouwen dag in dag uit alle goederen het eiland op en af. Alles, inclusief water, takkenbossen, kratten cola en bier voor de toeristen wordt op de ruggen van deze altijd-zielig-kijkende-beestjes vervoerd. Verder zijn er nog de schapen en varkens. Regelmatig met kleintjes en vergezeld van een baasje, maar ook regelmatig loslopend, zodat we op een gegeven moment een nogal zoekende vrouw tegenkwamen. Ik vroeg wat ze zocht; haar biggen.

TV's ontbreken hier, in plaats daarvan hebben vele inwoners een radio. Hele oude dingen, maar ze ze voelen zich enorm hip. Ze gaan mee naar het veld en als ze terug lopen naar huis staat hij op de schouder. Krakerige klanken lopen voorbij.

Toen we de 1e dag aankwamen op het eiland hadden we al een klein stukje gelopen en ons daarna op een mooi plekje in de zon neergevleid. Komt er een oude man aanlopen. Diepe groeven dwars over het gezicht. Een felroze gehaakte muts op het hoofd. Met flappen over de oren. We zeggen 'hallo' en ik vraag hoe het gaat (een standaard zin bij een begroeting hier). Hij staat stil en een gesprekje begint. Waar we heen gaan, waar we slapen en waar we vandaan komen. Uit Holland, is het antwoord. Hij vraagt waar dit ligt en wijst naar de overkant, Peru. We lachen, hij heeft geen idee. Ik denk even na en wijs hem de richting waar Nederland zou moeten liggen. Ik zeg erbij dat het ver is. Heel ver. Hij knikt en lacht. Bij het afscheid pakt hij onze handen, houdt hem een tijdje vast, zegt ons wel 3 keer gedag en hoe leuk hij het vindt ons ontmoet te hebben. Hij loopt een paar passen verder, staat dan stil en kijkt de verte in. Naar het meer wat hij waarschijnlijk al vanaf zijn geboorte ziet. Hij kijkt naar Peru waarvan hij niet weet dat het Peru is. Hij knikt en ziet dat het goed is.

Dan klopt mijn hart sneller en gaat mijn bloed stromen. Ik ben weg, ver weg van huis en ik heb het fantastisch.

We botsen op een huwelijk dat gevierd wordt op het eiland. Het ruikt naar bier. Mannen pissen in groepjes tegen een boom, een paar meter van ons vandaan. Een moeder met een baby op schoot vult eerst het glas van haar vriendin en neemt er dan zelf ook nog 1. Er wordt gedanst, een band speelt eentonige muziek. De gasten lachen, drinken en kijken. Ze zitten op het gras maar hebben hun mooiste kleren aan getrokken.

Maar 's avonds wordt het weer stil op het eiland en zit ik nog net in de zon boven op een berg te kijken naar het stille blauwe grote water. 's Nachts word ik wakker en kijk uit het raam. De stilte van de enorme sterrenhemel is eindeloos.

Nu in La Paz. De hoogste hoofstad van de wereld heeft Judith net uitgevogeld. Een heel ander verhaal dan het rustige eiland. Een rare stad lijkt het. Niet enorm mooi en enorm vol met uiteenlopende mensen en voertuigen. We zijn er nog maar net, dus morgen maar 'ns verder onderzoek doen.

Na La Paz richting amazone. Een busrit van 14 uur. Over grotendeels onverharde wegen. En eht zal niet het enige pittige stukje reizen zijn hier. Maar ik heb er zin in. De natuur moet hier waanzinnig zijn. Het titicacameer is daar al een mooi begin van.

Internet is minder vanzelfsprekend hier, dus de komende weken weinig berichten waarschijnlijk, dan weet je dat vast... (maar misschien valt het reuze mee en hebben ze in de amazone ook wel wifi aan een aap vastgebonden)

Dan nog dit: ik vind het enorm tof dat ik zoveel reacties krijg op foto's en verhalen. Omdat een aantal nogal uitnodigde tot reacties:

• voor Saskia: heb geprobeerd te achterhalen of dit de cotopaxi was door de kaart te bestuderen. Ik denk het wel, maar helemaal zeker ben ik niet, want tis niet de enige vulkaan daar.

• Voor Suus en Celina: Ja, het hondje is ook voor de consumptie. Ik kon het haast ook niet geloven en heb het wel 3x gevraagd. Helaas was het antwoord 3 keer negatief...

• voor Wim, de Beste Belg: wat enorm gezellig dat je mn site doorstuurt aan vrienden en familie! En lui ben je ook, oh nee, zuinig was t woord.

• Voor de ouders van Wim, de Beste Belg: Welkom! Wat leuk dat jullie weer even terug waren in Machu Picchu en een bericht achter hebben gelaten!