Allereerst: Mijn oprechte excuses aan Trudy; er had inderdaad een beschrijving bij gemoeten. En dus alsnog: in de linkerbovenhoek hangen gedroogde lama-foetussen. Die verkopen ze veel op de markten, want als je een nieuw huis gaat bewonen begraaf je deze voor de voordeur, dat brengt geluk... Zeggen ze.

Na een 18 uur-lange busreis die eigenlijk best snel voorbij ging alweer een paar honderd kilometer verwijderd van ons laatst bezochte land Bolivia. Er eerder weg gegaan dan gedacht, maar dat was meer de schuld van de boze coca-boeren, want god wat is Bolivia mooi. Ik had graag meer gezien (en ons officieel geplande rondje gedaan).

Bolivia is eigenlijk anders dan alle andere landen hier. Het is armer, basaler, back to the basic. Er lopen nog erg veel vrouwen (nauwelijks mannen) rond in de traditionele klederdracht. Deze bestaat over het algemeen uit een rok tot net onder of boven de knie (afhankelijk per regio en 'volk'), schoenen van fietsband, een blouse-achtig-iets, een bolhoedje BOVENop het hoofd, twee lange zwarte vlechten die ofwel bij elkaar geknoopt waren of 'eindigden' met pon-ponnetjes erin en de bijna-nooit-ontbrekende felgekleurde doek als tas achter op de rug geknoopt.Veel wegen zijn of slecht of niet geasfalteerd, en het leven als toerist is goedkoop. Toch geldt dit (tot onze verbazing vanwege het enorme contrast) lang niet voor heel het land. Er zijn een paar enorm mooie, oude, koloniale, hippe en vooral RIJKE steden waar de dames in klederdracht eerder uitzondering zijn. Deze steden zijn dus mooi van zichzelf, toch lijkt er niet altijd heel bewust mee om te worden gegaan. Een 'plan' om nieuwe stukken stad in dezelfde stijl te bouwen of ook maar enigszins te laten passen bij de rest is er niet, rotondes met daarom heen mooie gebouwen worden opgeschrikt door spuuglelijke enorme beelden en het ergste: de elektrischiteitsdraden. In alle steden waar we zijn geweest, inclusief Sucre (een bijna volledig witte stad met prachtige oude grote gebouwen en veel grandeur en stijl), zie je grote kluten elektrischiteitsdraden. Sommige gaan duidelijk ergens heen, anderen verdwijnen in het niks. Vanaf de kluut lopen de verschillende draden naar verschillende punten naar bijvoorbeeld de overkant van de straat. Maar structuur is er niet, bewijzen de 17 (!) draden die naar hetzelfde pand lopen, maar dus allemaal naar een ander punt in de muur. Vervolgens komen er een aantal van die draden wel weer bij elkaar, waardoor er verschillende draden kriskras over de gevel lopen. Ik begrijp echt heel goed dat elektriciteitsdraden niet je eerste zorg zijn als je je kapot moet werken om uberhaupt een boterham te kunnen eten. Maar draden 'bij elkaar binden' moet toch te doen zijn? En is toch zowiezo makkelijker en sneller werken? Helemaal in een stad als Sucre, waar de mensen duidelijk veel rijker zijn, het stadsbestuur blijkbaar wel geld heeft voor enorm lelijke beelden op rotondes, en het stadsbeeld nogal duidelijk wordt aangetast door die duizenden elektriciteitsdraden??

Afijn, genoeg over die zwarte lang dunne dingen...

Ondanks dat de wegen niet altijd goed waren, zijn de busreizen in Bolivia een feestje. De landschappen door het raam verschillen elke paar kilometer en zijn elke keer weer prachtig. Van uitgestreke droge savanne-achtige toestanden tot rotsen die elk moment om lijken te vallen. Van witte zoutvlaktes tot zandduinen waarvan je zeker denkt teweten dat de noordzee erachter ligt. Vooral de laatste tour die we hebben gedaan, vlak voordat we Chili ingingen, was qua natuur bijzonder. Uren gereden door een droog woestijnlandschap met bergen die alle kleurschakeringen rood/oranje/rose/bruin in zich hadden. Groepjes wilde lama's die vlak voor de jeep wegrenden en waarvan ik nog steeds niet begrijp hoe ze kunnen overleven in dat gebied. Maar ook geysers bezocht, een wonderlijk prachtig fenomeen. Kokende modder borrelend en pruttelend een stap van je af, terwijl je zelf bevriest van de ijzige kou. Actieve vulkanen die witte as en rook uitspuwen. Verschillende meren in werkelijk alle kleuren van de regenboog (felrood? geen probleem... kopergroen? regelen we... wit, blauw, grijs??? waarom niet...) met honderden, wellicht duizenden flamingo's erin. Alledrie de verschillende soorten die hier voorkomen gezien. En ze hebben last van 'het Galapagos-effect'; je kan ze tot heel dichtbij naderen, omdat ze de mens niet als vijand (h)erkennen). De hele tijd bezig om eten te zoeken. Hoofd ondersteboven, snavel in het brakke water. Of 's ochtends vroeg, slapend, het hoofd verstopt in de veren van het lijf terwijl de stoom van het soms warme water langs hun ene been opstijgt. Wonderlijke, letterlijk adembenemende beelden. In Chili hadden we, net over de grens, de mogelijkheid om meer geisers te bekijken, maar voor ons beiden was het wel even goed. De prachtige beelden uit Bolivia strelen onze netvliezen nog teveel. Ik hoop ontzettend dat de foto's de echte beelden kunnen evenaren, zodra wij ze uitgezocht hebben zet ik ze hierop.

En toen waren we niet alleen in Chili, we zijn morgen (voor jullie is het al zover) precies 3 maanden op reis. Tijd om een nieuwe tandenborstel te pakken, kleren beginnen zo vies te worden dat we ze niet meer schoon krijgen, de 2e grote ruzie is geweest, potjes met creme beginnen op te raken, de eerste kilo's zijn we kwijt (jaja, ik weet het, maar ik voel me nog prima, en zolang dat het geval is maak ik me geen zorgen). Maar gelukkig hebben we het nog steeds enorm naar ons zin. De laatste paar weken zijn zelfs de meeste relaxte tot nog toe.

Nog 9 maanden, wat voel ik me een enorme bofkont...