Een paar dagen geleden zaten we op het strand. In onze badpakken te bakken. De zee was mooi. Wild en ruig en wist niet van ophouden. Groene golven van 2-3 meter hoog en een aantal nog hoger (is bevestigd door meneer de baywatcher) klateren met grof geweld om. Het geluid is gigantisch. Omdat het strand enorm steil is vallen de golven na het omvallen snel dood en we kunnen deze enorme muren van water tot op een enkele meters naderen, maar bij elke omslag rennen we toch weer gillend terug. De zee is hard, de stroming net zo. Een paar keer kom ik toch in een halve golf terecht en wordt bijna direct omgestoten en meegesleurd. Spannende seconden zijn dat. Zwemmen is terecht zwaar verboden en dat vinden wij prima. Kijken en luisteren is al indrukwekkend zat. Hoe 'stil' het is op het moment dat de golf klaar is met omvallen en het strand op stromen, hoe het geluid dan weer aanzwelt en eindigt met een enorme klap. Zonder ooit op te houden.

We lopen terug naar het stadje waar we slapen, iets meer dan 3 km. We komen langs een betonnen 'wrak' dat in de zee staat. Het heeft als het ware 2 verdiepingen, op de bovenste zit het vol met pelikanen, eronder slapen tientallen enorme zeeleeuwen. Zo groot dat ik even denk dat het walrussen zouden kunnen zijn. Eentje zwemt erom heen. Springt uit het water om als een dolfijn een soort duik te maken. Een moment later komt ie weer boven en probeert op het betonnen gevaarte te springen. De eerste 'sprong' is zijn aanloop. Na vele aanlopen lukt het hem uiteindelijk en klautert hij verder omhoog.

Vandaag, 3 dagen later.

Ik sta om 6.00 uur op. Judith blijft liggen. Ik ga de actieve vulkaan beklimmen waar we momenteel naast wonen. Bijna 3000 meter hoog, perfect conisch en bijna in zijn geheel bedekt met witte sneeuw. Grote blauwe rook ontsnapt uit zn krater. De groep waarin ik zit bestaat uit 5 dappere stappers. Twee Brazilianen die snel zouden opgeven, terug gingen en een lange wachtdag zouden hebben. De andere twee zijn Chileens, een man en een vrouw. Van alleen de vrouw heb ik de naam onthouden omdat ie zo mooi is (wel op zn Spaans uitspreken); Carmen Gloria.

Nadat ik, Carmen Gloria en de anderen onze 'nieuwe' schoenen aan hadden begonnen we onze tocht. Deze schoenen waren eerder klompen van keihard plastic, voorgevormd en zonder enige bewegingsmogelijkheid. Je voelt je een soort van pinguin. Wat op zich goed uit kwam, daar we voornamelijk op de sneeuw zouden stappen.

Het tempo lag voor mij vanaf het begin veel te langzaam. Er werd besloten dat ik met 1 gids verder zou gaan, de ander zou voor de groep zorgen (en al gauw voor alleen de wat oudere Chilenen).

Mijn gids heet Michael. En dan niet uitgesproken als de Michael van onze dode Michael Jackson, maar eerder van een een spleetoog uit Jakarta van 1 meter 20 die een slechte imitatie van de King of Pop vertolkt en dus ook nog ns beroerd Engels spreekt. Deze Michael was de grapjas en gangmaker onder de gidsen. En laat ik dat nou net weten te kunnen waarderen. Er werd een mooi hoog tempo ingezet en al gauw haalden we de een na de ander in. In totaal waren er ongeveer 60 stappers, we begonnen als 1 van de laatste groep, dus was er genoeg in te halen. Niet altijd makkelijk, want vanaf het begin liepen we op een smal padje over de sneeuw. Omdat het nogal steil was, bestond dit 'pad' uit al eerdere voetstappen die een soort trap hadden gemaakt. Als je iemand inhaalde moest je dus zelf een soort van trappetje 'aanleggen' om erom heen te kunnen.

Het bleek een pittige klim. Vijf uur constant omhoog stappen/traplopen is niet ideaal. Regelmatig wil ik tijdens het lopen kijken waar ik ben. Niet handig, want direct zet ik een verkeerde stap, struikel en rol een paar keer bijna naar beneden. Met mijn pikhouweeltje en handen weet ik me elke keer weer rechtop te krijgen. Ik ontdek dat de sneeuw eerder als ijs kan worden beschouwd. Keihard en mijn handen doen pijn als ik omval. Hoe hoger we komen, hoe meer ik mn benen voel. Koppie erbij, elke stap bewust maken, ritme, verstand op nul, doorgaan. Tijdens het laatste uur lopen we alleen. We hebben iedereen ingehaald. Het is stil en het is prachtig. Mijn pikhouweel zakt te diep in de sneeuw, weer ga ik bijna onderuit. Als ik hem weer uit de sneeuw trek zie ik een blauwe kleur in het gaatje. Het blauw dat alleen ijs kan hebben en dat ik tot nog toe alleen maar ken van TV en foto's. De blauwe gletsjers en stukken ijs zal ik komende weken nog gaan zien, maar ik vind dit kleine gaatje blauw al machtig indrukwekkend. Michael vertelt me over het ijs en dat het onder onze voeten 10 meter dik is.

Het laatste half uur is zwaar. De sneeuw is hier definitief ijs geworden, een pad is er niet en dus maken we met de punten van onze schoenen een nieuw trap-pad.

En zo gebeurde het dat ik als eerste van de dag aankom op het bovenste puntje. Naast een gapende rokende krater. En dan voel je je een man. En een koning. En een held. Allemaal tegelijk. Althans, ik wel.

Aan beide kanten van deze vulkaan steken nog 2 andere perfect gevormde besneeuwde vulkanen omhoog door de wolkjes. Ik zie het dorpje waar we wonen, het meer ernaast en nog eens 4 andere meren. Aan de linkerkant strekt een besneeuwde Andes gebergt zich uit.

We lopen om de krater, de zwavel uit de vulkaan is soms niet te harden. Het brandt in mijn keel en neus, mijn ogen worden rood en tranen aan 1 stuk door. Ik denk de wind te horen, maar het is de kolkende lava onder ons. Ondanks dat die lava zich maar 30 meter onder ons bevindt, kunnen we het net niet zien. “Kom terug in maart, dan staat het tot daar”. Michael wijst de plek aan, het is maar enkele meters onder de rand.

Na wat eten is het tijd om onze pakken aan te trekken; een extra broek, jas, schoen/beenkappen, een muts, een helm en het allerbelangrijkste: de luier. Een stuk dikke kunststoffige stof wat je als een luier over je kont bindt.

De luier is de slee.

Jawel, we gaan sleeën. Naar beneden. Bijna 3000 meter. Op onze kont. Ik dacht dat ik vroeger wel genoeg uren op een sleetje had gezeten om dit klusje wel even te klaren. Het bleek sleeën voor grote mensen. Het eerste stukje vanaf de krater dalen we lopend af vanwege het ijs. Vervolgens komen we bij het begin van een gootje aan. Het gootje loopt steil naar beneden. Honderden meters. Ik herhaal in mijn hoofd de aanwijzingen van Michael; benen ALTIJD bij elkaar recht voor je uit gestrekt, pikhouweeltje horizontaal met beide handen vasthouden. Door de linkerkant in de sneeuw te steken kun je remmen, gaat het echt mis dan sla je met 2 handen de punt in de sneeuw en trek je jezelf op. En oja, nooit gaan liggen.

Michael gaat me voor. Met een machtige snelheid glijdt ie naar beneden. Ik neem ook maar plaats in het gootje. Afzetten hoeft niet. Ik vlieg weg. Ik probeer te remmen. Het gaat mis. Ik tol rondjes. Glij met mn hoofd naar beneden. En kom godzijdank tot stilstand. Michael komt roepend op me af. Wat er gebeurde. Ik zit weer op mijn kont. Kijk 'em grijzend aan. “Weet ik niet, maar het gaat prima met me”. Hij schudt met zn hoofd. Lacht. Vindt me een gekke leuke idioot.

“Vamos”.

En daar gingen we weer. Hier en daar tol ik nog een keertje rond. Maar ik merk ook waardoor het komt. In de goot zitten regelmatig heuveltjes. Dan word je een soort van getorpedeerd en zweef je even in de lucht. Maar vervolgens kom ik weer neer, en dat is dan regelmatig maar half in het gootje. Dan raak ik uit balans en begin ik te draaien.

Na een tijdje begin ik het onder de knie te krijgen. Blij als een kind. Krijsend en gillend van plezier (en soms van een beetje angst). Hier en daar lopen we een stukje, op zoek naar een nieuw gootje. Het naar beneden gaan duurt alles bij elkaar 2 uur, waarvan het grootste gedeelte sleeënd.

Als we beneden aankomen horen we over de radio/walkytalky wat Carmen Gloria tijdens het sleeën haar been vervelend heeft verdraaid. We zullen nog 2 uur moeten wachten voordat ze beneden is.

Ik wacht. Ik zit in de zon, voel mijn benen en bedenk me dat ik niet meer bezig ben met een reis, ik ben bezig om te leven. Dit is mijn leven momenteel; de ene dag lig ik op een warm gouden strand met enorm donderende golven en 3 dagen later in de sneeuw op een actieve vulkaan.