Di 23/11/2010

Lieve Judel,

De eerste dag is bijna voorbij. En het was geweldig. De weg hiernaar toe ging vlot en hoe dichter we bij het park kwamen hoe mooier het weer werd. In de bus kwam ik Niek en Klaas tegen, die twee Nederlandsers van de boot. Omdat ze ongeveer dezelfde route zullen lopen kunnen we de eerste dag samen doorbrengen. Keigezellig en de route was prachtig. Langs meren van azuur- tot diep donker nachtblauw, watervallen, scherpe puntige rotsen en als toetje een prachtige enorme gletsjer. En er was wind. Heel veel en heel hard. De meren hadden flinke golven, bomen stonden scheef en onze jassen waren parachutten. En soms regende het een heel ietsie pietsie, maar als je dan naar de lucht keek was het blauw! De wind brengt het van ver!

Nu in mijn gehuurde gele tentje. Die volgens mij prima voldoet, maar de wind is ook voor hem te heftig. Hij staat flink bol naar binnen... Afijn, ik zal wel pitten, het was toch wel een vermoeiend dagje.

Woe 24/11/2010

Vandaag was het weer prachtig! De natuur is hier echt enorm mooi. Het was vandaag de 1e dag dat ik met mijn 17 kilo-volle-tas moest stappen, want gisteren gingen we heen en terug en kon ik 'em dus achterlaten. De eerste 2 uur met tas, daarna kon ik 'em weer laten staan. Het gewicht was zwaar maar OK, maar aangezien er nog meer wind was dan gister, werd ik regelmatig met tas en al de berm in gestuurd. Zo heftig, en dat geluid! Het stormde echt, maar dan zonder de regen en de bliksem. Heel vreemd. Het ging zelfs zo hard dat de wind het water van het meer meters de lucht in blies. Soms werden er cirkels in geslagen alsof er een helicopter ging landen. Bizar. En pittig lopen ook want hij kwam van alle kanten. De uitzichten waren vandaag nog mooier dan gisteren.

Mijn regenhoes ben ik trouwens kwijt, want de wind had 'em van mijn tas afgeblazen. Toen ik wat later schuin naar achter keek zag ik dat mijn tas groen was ipv oranje. Toen pas had ik door dat hij weggewaaid was. Een vrouw had hem nog wel zien vliegen, maar ik heb hem niet meer gevonden. Ligt waarschijnlijk in het azuurblauwe meer... (niet alleen vervelend voor het meer, ook voor de andere stappers; op elke foto van het meer staat wellicht nu een oranje puntje...)

do 25/11/2010

Wat een verrassing vandaag; ik kon de vogeltjes horen en eindelijk mijn 'normale' ritme lopen want de wind was volledig afwezig. Zo raar dat het verschil zo groot kan zijn per dag. Wel fijn, want vandaag moest ik alle uren (volgens de kaart 9 a 10) met mn tas lopen. Het ging, mede dankzij de windstilheid, eigenlijk heel prima. De route was weer mooi en weer zo anders. Het was heel vredig en rustig. Met die aangekondigde 'crowds' valt het trouwens reuze mee. De meeste uren loop ik eigenlijk helemaal in mn eentje, wat ik heerlijk vind. En ik heb vandaag wildlife gespot. Geen poema helaas, wel een bizar grote haas. Het leek meer een kangoeroe dan een haas. En als ie sprong was het alsof er een vrachtwagen zich springend voortbewoog. En even later een condor gespot. Had er al meer gezien, maar die waren allemaal ver weg. Deze was echt heel dichtbij.

Voor de 3e en laatste keer hetzelfde gegeten; pasta (of rijst, joehoe variatie!) met rode saus, diepvriesgroenten en tonijn. Ben d'r wel een beetje klaar mee...

Tijdens het kokkerellen zat ik te bedenken dat onze Beste Belg dit park en deze tocht ook fantastisch zou vinden en dat ik hem het zeker moet aanraden (dus Wim, bij dezen!). Ik weet zeker dat je/hij het schitterend zou vinden.

Slapen doe ik trouwens redelijk. Soms wakker omdat het toch wat kouder wordt 's nachts of vanwege een windvlaag die mijn gele tentje doet schudden op zijn grondvesten. Voor zover hij die heeft.

Vrij 26/11/2010

De laatste dag alweer van mijn trek door nationaal park Torres del Paine. Een halve dag eigenlijk, want het is nu 12 uur en ik zit al op de bus te wachten. Vanmorgen om 4.45 uur gaan lopen om de zonsopgang op de Torres te zien (de granieten torens waaraan dit park zijn naam te danken heeft). Boven aangekomen is het bewolkt en zien we niks... Het sneeuwt zelfs! Maar gelukkig was dit eigenlijk de enige neerslag tot nog toe. Een aantal mensen besluiten alweer om naar beneden te gaan. Ondanks dat ik het koud heb blijf ik zitten. Mijn ontbijt is immers ook nog niet op. Een paar minuten later lijkt het toch, zij het aan de andere kant van de hemel, een beetje open te trekken. Nog een paar minuten schreeuwt er iemand: “Un Torre!”. Hij heeft gelijk. Door de wolken heen doemt een stukje Torre op. Het is een vertikaal lijntje. Het is niks, en tegelijk is het prachtig. In de minuten en uur erna zouden de torens steeds een stukje meer van zichzelf laten zien. Een mystiek, spookachtig en prachtig gezicht. Iedereen is vol 'OHHH' en 'AHH'. Als er tenslotte bijna niemand meer is en de torens zichzelf helemaal hebben laten zien ga ik ook naar beneden. Samen met de 2 Nederlanders die ik hier weer (het is elke dag wel een keer gebeurd) tegenkwam. Ik

pak mn tent in en begin aan de afdaling. Rennend bijna, het gaat vanzelf.

Op het allerlaatste stukje kom ik de 4 Japanners nog tegen. Ook hun ben ik elke dag tegen gekomen. Ze hadden het zwaar. Hijgend, puffend steunend en voorzien van alle mogelijke gore-tex, stokken, mutsen en weet ik niet wat, strompelen ze, zoals alle dagen, naar boven. Maar elke keer zijn ze weer net zo blij en enthousiast. We hebben weer een gesprekje. Ze moeten nog helemaal naar boven terwijl ik al bijna beneden ben. Ik wens ze succes en heb nu al zin in ons bezoekje aan Japan. Maar dat is voor later.

Nu ben ik alleen maar voldaan en blij. En hoop ik ontzettend dat je ergens de afgelopen dagen toch met een busje deze kant op bent gekomen, want god wat is het hier mooi.

Straks zal ik weer 'thuis' zijn en 'eindelijk' weer in een echt bedje liggen. Als ik mijn ogen heb gesloten zal ik de wind buiten horen razen, want ook bij jou zal het hard waaien. Ze laat de ramen klapperen en loeit als een wolf. En ik zal dromen van meren, bergen, Torres en wind. Maar de volgende ochtend word ik weer wakker en zie jou in een bedje naast me liggen. En zal ik weer blij zijn dat ik weer thuis ben en we weer samen zullen reizen.

Dag Judel,

dikke kus,

Boaz

PS: ondanks dat ik ergens in Patagonie door prachtige natuur aan t stappen ben, ben ik toch soms ook met mn gedachten in NL, momenteel bijv. met het schreeuwen om cultuur. Hoe was het? Grootschalig? Etc? (vraag voor alle mensen thuis)