Een gletsjer van die groeit met 1 tot 2 meter per dag. Aan 'het uiteinde' is hij 60 meter hoog en constant vallen er grote blokken ijs af. Enorme stukken van 20 meter groot. Het ijs kraakt en lijkt met een vertraging in het water te vallen. Ondanks de vertraging is het toch ook zo voorbij. Pas een paar seconden na het vallen HOOR je de plons. Een enorm en machtig geluid. En daar sta je dan vlakbij. Hoe waanzinnig. Het blok ijs is diep het water in gezakt en komt pas een tijdje later 'bovendrijven'. Het is inderdaad enorm. En veroorzaakt een wedero vertraagde golfslag.

De bewolking begint weg te trekken en het lukt de zon om grote delen te verlichten. De blauwe kleur van het ijs was al zo mooi met de wolken, maar met de zon erop is het een sprookje, onwerkelijk, prachtig. Je kan nu ook de diepte zien van de hele gletsjer, hij is gigantisch.

Een pinguinkolonie van bijna een miljoen (!) pinguins. Ze zijn werkelijk overal. Tot hoever je kan kijken zie je de wit-zwarte droppies. Ze hebben last van het 'Galapagos-effect'; ze zijn zo dichtbij dat je ze aan zou kunnen raken.

Het is kind-krijg-tijd; over een enorm gebied zie je overal kuilen met daarin een pinguin, bijna altijd vergezeld van 2 kleine pluffige en schreeuwende baby's. Het geluid van al die baby's samen is weer indrukwekkend. Anderen stappen saampjes synchroon naar de zee. Het is een heel eind, snel gaat het niet. Het is duidelijk dat het ze in de zee 'horen'. Maar ze zijn dapper en met de borst vooruit gaan ze op weg. Weer een aantal anderen dobberen in de zee of staan aan de waterkant. Een enkeling vind dat het looppad voor toeristen ook van hun is (waar ze overigens helemaal gelijk in hebben) en besluipt mij van achteren om me vervolgens nogal hard in mijn kuit te bijten.

Helaas was het pad naar de zee afgesloten en het 'typische' beeld van heel veel pinuigs die eruit zien alsof ze de bioindustrie naspelen hebben we niet kunnen zien. Jammer, maar dit was al zo super!

35 mensen in een enorm root onhandig zwemvest hijsen zich in een bootje. Opgelucht dat de wind eindelijk is gaan liggen en de haven 'open' is gesteld. We zijn op weg naar de volgende baai, maar voordat we daar zijn is het al raak; een mama-walvis met een baby. Ze zijn relatief ver weg, maar toch is goed te zien dat de baby wit is. Van de 200 baby's die in deze periode in dit gebied geboren worden zijn er 3 tot 5 wit. We hebben geluk. In de baai ernaast is het even zoeken, mijn geduld wordt op de proef gesteld, maar opeens is ze daar. Op een paar meter afstand komt er een gigantische walvis boven drijven. De vorm is vreemd, witte pokken rond haar mond en op haar hoofd. Haar baby zwemt ernaast. Een brok in mijn keel. Vochtige ogen. Ik voel me week en slap als een vaatdoek. Het uur erop bestond uit nog veel meer moeders en baby's, regelmatig maar 1 of 2 meter van de boot af. Ze zwemmen eronder door, erom heen. We zien ze spuiten, ze laten hun vinnen zien, hun staart en zelfs hun witte buik. In de verte springt er 1 omhoog. Het water is helder en je ziet ze dus letterlijk onder je liggen en langzaam boven drijven. Op een gegeven moment waren er 4 'setjes' (moeder en kind) tegelijk te zien om de boot heen. Acht walvissen die allemaal tegelijk adem halen.

Het was totaal anders dan ons vorige walvis-onderneming. Met andere walvissen en ander 'gedrag'. Maar het was weer te kort, weer moeilijk te bevatten en weer zo waanzinnig mooi. We hebben er (weer) een hoogtepunt bij.

Het zijn deze superlatieven die ons bezoek aan Argentinie kenmerken en de moeite waard maken. Want voor de bevolking hoef je het niet te doen. Onvriendelijk, kortaf, op zichzelf gericht en onbehulpzaam. Een heel verschil met bijv. Chili. Volgens mij had ik al eerder opgemerkt dat de mensen voor mij een land maken. Natuurlijk, er zijn ook hier uitoznderingen, maar het zijn er tot nog toe bijzonder weinig. Reden voor ons om snel naar Uruguay te 'vluchten', daar schijnen de mensen een stuk beter te harden te zijn.

En het is hier duur. Ons 'budget' voor een maand is binnen nog geen week op... We hebben een post onvoorzien en gelukkig hebben we geld bespaard in Chili, maar het was wel even slikken. Gek, want 'men' en de Lonely Planet vinden Chili een stuk duurder dan Argentinie; het tegendeel is waar. Niet alleen betaal je veel geld voor 'sightseeing' zoals de gletsjer of wally's, maar ook de overnachtingen, busreizen en zelfs de producten uit de supermarkt (met ook nog eens weinig keus en slecht/verrot) zijn echt duur.

En ik mis mijn vriendjes en vriendinnetjes uit het verre Nederland. Ze krabben het ijs van hun autoramen, pakken sinterklaaskadootjes in of uit, gooien met sneeuwballen en slepen een kerstboom het huis in. Ik zou zo graag even meeslepen, samen iets in of uit willen pakken of desnoods iemands autoruit willen krabben (bij gebrek aan een eigen auto). Deze handelingen kunnen me eigenlijk gestolen worden, maar ik wil zo graag soms iemand even zien en spreken. Beleven wat hij/zij/jij beleeft. Samen een wijntje drinken, lekker eten, figuurlijke boompjes opzetten.

Gelukkig zit een enkeling in Laos en gaat een ander tzt die richting op; Oud en nieuw zullen we samen met Angela en Eva vieren en ik kan niet wachten tot het zover is.