Zoals aangekondigd hebben we Argentinië even verlaten en zitten we nu even in Uruguay. Vergeef me het woord 'even', maar amper 10 dagen op een jaar is in mijn optiek 'even'. Even relaxen aan het strand in Punta del Este en dorps Colonia del Sacramento. En uiteraard ook even naar de hoofdstad Montevideo. Straks weer terug naar Buenos Aires voor de grote lange reis naar Azie. Buenos Aires is een leuke stad. Heeft nog niet de romantiek die ik voor ogen had, maar dat kan ook liggen aan mijn te hoge verwachtingen nav de tangolessen in Arnhem. Wel een fijne stad om te zijn. We hebben er al een aantal flinke wandelingen gemaakt, Evita's graf gezien, ik heb tango gedanst en mijn danspartner werkelijk alle hoeken van de winkelstraat laten zien, twee heuse 'professional doggy walkers' gespot in de chiqueste wijk van Buenos Aires en een demonstratie op het plein gezien waar 30 jaar lang Dwaze Moeders elke week hun rondjes liepen. Inmiddels zijn ze daarmee gestopt omdat de voorlaatste president een serieus grootschalig en onafhankelijk onderzoek is gestart naar de verdwijningen van hun kinderen; ooit zijn ze begonnen met het lopen van hun rondjes om het plein omdat ze niet gehoord werden door de regering. Nu dit wel gebeurd is konden ze weer verder gaan met hun leven.

Nu dus in Montevideo. In het weekend (gister en eergisteren) een verlaten stad. Heel vreemd voor een hoofstad waar 1,3 miljoen mensen wonen. Op een paar zwervers na was er werkelijk niks en niemand. Geen auto's, niks open, geen lawaai, geen mensen. Vandaag was dat anders. Maar vandaag was in zijn geheel een andere dag dan alle andere. Vanmorgen werd ik wakker met pijn in mijn rechter oor wat tegelijk de enige goede ist. Mijn oor zat nog dichter dan gister, met doofheid tot gevolg. Had het gisteren nog een beetje afgedaan als zijnde wat water in mijn oor omdat ik de zee was ingegaan zonder oordoppen en dat het vanzelf weer weg zou gaan. Vandaag was ik daar niet zo zeker van. Sterker, ik wist dat het mis was. Info gezocht op internet, over oorproblemen en waar hier welke ziekenhuizen zich bevinden. Na het ontbijt naar het ziekenhuis dat het best geregistreerd stond en waar ze Engels spraken. Probleem uitgelegd, even wachten of het mogelijk was om een dokter te zien, want we hadden immers geen afspraak. Uiteindelijk geen probleem, de dokter gaf me een hand, keek en was niet blij. Mijn trommelvlies sterk terug getrokken, 'geperforeerd' dmv een heel klein gaatje en een poliep met ontsteking, kans op een 2e (en dan dus in mijn andere oor) cholesteatoom. Allemaal dingen die ik tijdens mijn vele bezoeken aan de KNO in Nederland gehoord heb en ken. Ook afgelopen zomer is er nog een poliep weggehaald. Toch enigszins zorgelijk dat het nu weer mis is (en ook zo snel). En schrikken om zo met de feiten te worden geconfronteerd. Maar we houden ons sterk. Poliep wordt weggezogen (sorry voor de plasticiteit, maar dit is het enige woord wat precies zegt wat er gebeurde). Bloed wordt gestelpt, oor schoongemaakt, recepten geschreven. Er wordt een rekening geschreven (uiteindelijk (maar) 155 euro) en betaald. Ik vraag nog om een verklaring in het Engels ivm verzekering. We zoeken een apotheek voor de recepten, een 2e apotheek omdat ze een medicijn niet hebben. Ik kom uit deze 2e apotheek, zie dat ze me in de 1e apotheek te weinig pillen hebben gegeven en dan. Midden op een enorm plein waar het verkeer om een gigantische vlag van Uruguay raast, mag de wereld even ineen storten en wordt het werkwoord 'reizen' vervloekt. Niets liever wil ik dan in Nederland zijn. In mijn kleine koude kikkerlandje waar iedereen nergens heen kan omdat we nog steeds niet met sneeuw weten om te gaan. Maar waar normaal verder alles zo fijn geregeld is, waar dokters Nederlands spreken en er ergens een eigen grote bed staat.

Nu is het avond en mijn oor is rustiger dan vanmorgen. Maar nog steeds voel ik me, tsja, hoe zal ik het noemen. Een combi van verloren, onbehaaglijk, moe en zelfs een beetje bang. En ik hoop zo erg dat er over een paar dagen weer iets prachtigs gebeurd en ik niet meer het gevoel heb dat ik naar huis wel. Ik weet zeker dat dit scenario zich zo zal voltrekken al kan ik me dat nu moeilijk voorstellen.

'En ja dokter, ik heb mijn lesje geleerd.'

'En ja dokter, ik zal vanaf nu ALTIJD mijn oordoppen in doen als ik een zee/water/meer in ga.'

'En nee dokter, ik zal nooit meer eigenwijs zijn en denken dat ik mijn oordoppen niet hoef in te doen omdat ik toch niet met mijn hoofd onder water ga om dan vervolgens door een grote golf toch onder water geduwd te worden.'

Dit gaat vermoedelijk mijn laatste verhaal worden in 2010. Iedereen een hele fijne jaarwisseling toegewenst en ik hoop dat iedereen heel vrolijk de kerstdagen doorkomt (iets wat mij pas de afgelopen jaren (soms) lukt). Oja, ik ga ook nog een belofte doen; VOOR 31 dec zullen er nog nieuwe foto's op de site komen van Chili en Argentinië.