Judith is naar huis.

Om maar even met de deur in huis te vallen.

Niet omdat ze het niet leuk meer vindt ofzo, maar omdat er prive heftige dingen gebeuren. Een paar uur geleden heb ik haar afgezet op het vliegveld, ze zit inmiddels al hoog in de lucht.

De beslissing om naar huis te gaan viel op een avond, maar enkele dagen geleden. Helemaal uit de lucht vallen deed het niet, maar toch... Al vrijwel direct heb ik (uiteraard na overleg met Judith) besloten om te blijven en door te reizen nadat ik haar op het vliegtuig heb gezet. Buiten dat er veel familie en vrienden zijn in Nederland voor Judith, ben ik nog niet klaar. Ik ben hongerig, zeg maar gerust gulzig, naar meer van de wereld. En dat zal ik dus ook doen. Niet meer met mijn maatje Judel, maar met mezelf, in mn uppie.

Die avond lagen we in bed. Haar gezicht naar de deur, de mijne naar het raam. Het was stil. Buiten zat een groepje toeristen te keuvelen. Vloeiend Engels, Engels op z'n Frans, en iets Spaans-achtig.

Ondanks de stilte buitelen mijn gedachtes en gevoelens over elkaar heen. Er overheerst een gevoel over/naar Judith, die het nu moeilijk heeft en het ook nog moeilijk zal krijgen. Ik voel met haar mee, maar ben tegelijk een beetje gefrustreert omdat ik zo graag wat beter zou zijn in troosten. En dan zijn er nog zoveel andere gevoelens en gedachtes. Dat we net een nachtbus hebben genomen vanuit Bangkok, met enige haast want ons visum loopt morgen af. Dat we dus ons visum moeten verlengen en dan dus toch nog maar even een paar uur door moeten reizen naar Laos. Dat we vervolgens snel terug moeten naar Bangkok en dat we dus nog uren en uren in (nacht)bussen zullen zitten terwijl we al zo moe zijn van de afgelopen dagen. Dat Judith dan straks weg is en ik alleen verder zal reizen. Dat ik dat lastig ga vinden. Dat ik me onzeker voel over hoe dat dan moet. Dat ik na 6 maanden behoorlijk gewend ben aan Judith naast me en dat ik haar zal gaan missen. Dat ik nu over van alles en nog wat alleen besluiten moet gaan maken, dat ik spullen vanuit haar tas moet gaan overnemen, maar dat ik dan ook spullen mee moet geven naar Nederland anders wordt mn tas zo vol. Dat Judith niet alleen haar telefoon mee zal nemen, zodat ik een wekker moet kopen, maar dat ze ook haar spelletjes-ding zal meenemen en dat ik dan nooit meer het Froggie-spel kan spelen. Dat ik ook een nieuwe dagrugzak moet kopen, want mijn pc past alleen in die van Judith.

Dit soort dingen en meer onzin schoot er door mijn hoofd.

Vanmiddag zijn we samen naar het vliegveld gegaan. Het afscheid bij de paspoort-controle viel mij (en ons) zwaar. Maar ze redt zich wel, zei ze. Ik ook, heb ik terug gezegd. En het is waar, ik red me wel, ondanks dat ik nu tijdens het schrijven net zo'n grote brok in m'n keel heb als vanmiddag.

Even slikken. Nog een keer slikken. En door...

Toch?

Ja, door.

Door naar Laos, Cambodja en Vietnam. En dan zie ik wel weer verder.