Dag 320 van mijn reis.

Nog 2 te gaan.

Maar eigenlijk zeggen die 2 dagen me niks. Het is een begrip van tijd die ik, hoe kort ook, niet 'overzie'. Tijd is nog steeds een nietszeggend begrip. Toch heb ik de kriebels, omdat ik weet dat ik heel snel weer thuis zal zijn, omdat ik zo'n zin heb om iedereen te zien. Dat vooral.

Een fijn iemand schreef mij een paar dagen geleden; 'nog maar even en dan is Nederland aan de beurt in je reis'. En het is waar. De terugreis naar Nederland is een onderdeel van mijn reis. Een grote. Het is een vreemd ding.

Om de laatste maand in Barcelona te gaan zitten was een heel goed idee. Alvast wennen aan Westerse beschaving, maar nog wel echt weg zijn. Het was een heerlijke maand met veel zon (en regen) en veel niks doen. Ook al; ik heb wel minimaal 4 uur per dag Spaanse les gehad, 5 dagen per week. Best vermoeiend eigenlijk (in a good way). Barcelona is een fantastische stad. Het voelde heel 'cool' om hier even te 'wonen'.

Ik heb deze maand ook gebruikt om de reis 'achter me te laten'. Ik zou het bijna 'verwerken' willen noemen. Er is zoveel gebeurd afgelopen jaar. Ik heb zoveel mooie en nieuwe dingen meegemaakt. De afgelopen weken waren er veel momenten dat ik even terug was op 1 van die plekken die ik bezocht heb. Een herkenbare geur, Koreaanse toeristen die toevallig naast me belanden en zo onmiskenbaar Koreaans waren. Dan schieten er beelden door mijn hoofd en raak ik ontroerd.

Ik ben snel ontroerd tegenwoordig.

Het was een waanzinnig jaar. Moeilijk momenten soms, en vooral in de laatste paar maanden, maar buiten dat dit erbij hoort (sterker; het is een essentieel onderdeel van zo'n intense ervaring) waren het maar een paar. Het was vooral fantastisch. Het leven zonder tijd, volledig in het moment zonder te weten waar je bent de volgende dag, wat je doet en wie je ontmoet. Vooral dat laatste is zo'n belangrijk onderdeel geweest. Ik heb fantastische dingen gedaan en gezien, maar de ontmoetingen met mensen waren het allermooist. Cubaanse taxichauffeurs, oude Boliviaanse mannetjes met roze mutsen, Libanezen families die hun kerst vieren in Buenos Aires en die je uitnodigen om de kerst met hun te vieren, dorpsbewoners in het verre noorden van Laos met wie je de meest mooie verjaardagsmuts knutselt van bananenbladeren, Vietnamese cafe-eigenaars die je koffie geven en er niks voor willen; 'want je bent toch een vriend?', Chinese papa's en mama's die je behandelen als hun eigen zoon en Oezbeekse meisjes die eigenlijk Koreaans zijn, maar zelf niet meer weten wie ze nou echt zijn. Maar het zijn ook de andere reizigers die ik ontmoet heb en waarmee ik even een stukje reizend leven gedeeld heb. De beste Belg, Lepootje, Gabi, Melanie, Isa, Nadine, etc etc.

Ik ben een stukje wereldwijzer. Ik weet nu dat het in Colombia vooral fantastisch is, haar bewoners super aardig en behulpzaam. Dat het veel minder gevaarlijk is dan men denkt. Ik zou het liever veilig willen noemen. Dat Hongkong raast en bruist en geniet van het leven. Dat China in 2 jaar tijd al zoveel veranderd is maar dat er gelukkig nog steeds plekken zijn waar China je omhelst. En ondanks dat het journaal elke dag weer bol staat van verschrikkelijke berichten; na dit jaar ben ik me weer bewust geworden van hoe mooi de wereld eigenlijk is.

En ik ben een bofkont. Dat ik in Nederland woon, waar alles is en alles kan. Dat ik naar school kon waar ik vreemde talen leerde en dat ik vorig jaar de mogelijkheid had om een jaar op vakantie te kunnen gaan. Dingen lijken in Nederland zo vanzelfsprekend, maar dat zijn ze niet. Het is een cliché, ik weet het, maar een waardevolle.

Tenslotte. Ik wil jullie bedanken voor het trouwe volgen en alle berichten die ik op deze site (en in mijn mail) heb gehad. Ik vond dat echt heel tof. Ik heb deze site gebruikt om de dingen die me zoveel deden van me af te schrijven. Vooral na Judith's vertrek had ik soms zo de noodzaak om te delen, dat is gelukt via deze site. De site heet 'reismee', en misschien is zelfs dat wel een beetje gelukt. Alle foto's en verhalen kunnen nooit beschrijven hoe het echt is, maar misschien heb ik jullie toch soms even over de Nederlandse grenzen laten vliegen en hebben jullie ook kunnen zien hoe mooi de wereld eigenlijk is.

Ik ga naar bed. Met mijn hoofd de nacht in. Een hoofd vol duizenden beelden, geuren, kleuren en geluiden.

En dan overmorgen met Judith naar huis. De uitdrukking 'samen uit, samen thuis' nemen wij heel letterlijk. Fijn om samen terug te gaan.

Dag!

Of beter; Tot snel!