Lieve iedereen,

We zijn in Cuba.

Een lange maar goede vlucht. Uitgestapt en direct warm onthaald door 35 graden. De douane gepasseerd, geld gewisseld, bussen rijden er niet naar Havana, je moet met de taxi. Gezellig onderhandeld en vervolgens ingestapt.

De reis is begonnen.

Een grote geasfalteerde weg zonder markeringen, door groene velden met palmbomen, papaya en guavabomen, ander exotische soorten met roze en felrode bloemen. Onze pikzwarte chauffeur met 1 hand aan het stuur. 1 van de 65 radiostations aan, een duet zingt Cuba een warm hard toe. Ik ben stil, Juud ook. We zitten in een film, een relaxte roadmovie met bestemming onbekend. We zijn nog toeschouwer, nog niet geland. Al heel snel zien we oude auto's waar Cuba om bekend staat. Een oude Chevrolet haalt ons in, een engelse schoolbus probeert het. Bij de stoplichten (waar met seconden wordt aangegeven hoe lang het nog rood of groen is. Ze wachten overigens keurig tot de laatste seconden zijn weggetikt, toch wel tot mijn enige verbazing..) staat er een Dodge (of is het nou een Chrysler? zo goed is onze autokennis nog niet) te ronken. Uitlaatgassen (Juud ruikt petroleum..) dringen binnen aangezien alle raampjes open staan. Vreemd hoor dit. Langzaam probeer ik te landen, figuurlijk. Het lukt nog niet erg. Terwijl we de Amarillos (Cubaanse lifters, ze doen t allemaal) voorbij rijden, bedenk ik dat dit de eerste dag is van een jaar. Het dringt niet door, maar blij word ik er wel van.

We zijn begonnen!